EĞİTİME REFORM

Bir tesadüf liseli dört öğrenciye, dört işlemli bir ilkokul problemi sordum.

Birbirlerinin yüzüne baktılar;

Çözemediler.

Dershaneye gidip gitmediklerini sordum.

Paramız yok, gidemedik dediler.

Ve fakat dördününde elinde cep telefonu vardı.

Sen öğretmenin elinden not defterini alırsan,

Müdüre cetvel taşımayı yasaklarsan,

Kalitesiz öğrencinin yetişmesi bir yana,

Tenefüslerde, okul bahçesinde sigara içenleri görürsünüz.

Öyleyse demode olmuş müfredat programlarının revizyondan geçmesi lazım.

Bilhassa milli ve manevi değerlere ağırlık veren bir müfredat programı kesinkes yaşama geçirilmeli.

Gençlerin merakı elinden alınamaz.

Okul paydoslarında her öğrencinin elinde cep telefonu.

Durmadan konuşurlar.

Ne konuştuklarını anlamak mümkün değil.

Bir yanda televizyon, bilgisayar ve internet elbette cazip geliyor gençlere.

Ders çalışmaya vakit bulamıyor.

Dershanelerin mantar gibi türemesi bundandır.

Bir liseli öğrenciye;

Gediz nehri nerede?

Diye sordum.

Bilemedi.

İşte Türkiye’nin maarif sisteminin ürünü bu kadar olur.

Dahası var...

Öğretmen ders esnasında ona buna sataşan öğrencisine,

Bırak kulağını çekmeyi ya da dersten atmayı,

Hele bir kaşını çatsında gör,

O öğretmene küfür az gelir.

Yolda yolakta taş yemezsen yine iyi.

Bütün bunlar Türkiye’de aile yapısının çürümeye gittiğinin alametlerdir.

Suçlu, devleti yönlendiren devlettir.

Sonra da anne ve babaların olmamasındandır.

Ben 1942 de Ortaokuldan mezun oldum.

Nasıl mezun oldum bakın anlatayım.

Orta sonra bütün derslerden geçmiş olasın ki,

Türkçe, Matematik, Tabiat bilgisi derslerinden olgunluk imtihanına hak kazanmış olasın.

Olgunluk imtihanında bir dersten başarılı olmadın mı,

Diğer derslerden sözlü sınavını kaybetmiş olurdun.

Yani o yıl sınıfta kalırdın.

Not ve diploma aslanın ağzındaydı.

Zaten orta bire kaydolanların yarıya yakını sene ortasında okulu bırakırdı.

Zamanın orta okulu büyük mektepti.

Milli, manevi, çalışkanlıktan yana eğitim vermediniz mi gençlere

Yarınlarımız tehlikededir.

Kalın sağlıcakla...