İŞE ADAM YOK

Şu gazetenin sayfalarına hele bir bakın...

Eleman aranıyor...

İlanları ile dolu.

Hani memlekette işsizlik almış başını gidiyordu!

Tembellikten hepsi.

İş de var aş da.

Çalışan kalifiye eleman yok.

Eskiden bu tabloya;

Evlense ne para yok,

Çalışsa ne huy kızıl.

Derlerdi.

50-60 Yıl evvelleri;

Ortaköy yöresinden,

Kaput bezinden don gömlek,

Ayağında yarım çarıkla,

Ziraat bankası önünde,

Bir ağa geldi mi koşuşan,

Tırpan elinde,

Bel, kürek omuzunda insanlar:

Ağa beni de götür, ekmeğimi ver yeter.

Diyen fakir fukara hani nerede.

Sabahın köründen akşamın karanlığına kadar çalışılır.

Ağa beğenmez de yol verir diye korkardı.

Eski çamlar bardak oldu.

Şimdi çok şükür insanca yaşam var.

Var da bu defa tembellik ölü toprağı serpti yüzümüze.

Maalesef bu tembelliğe hükümetler sebep oldu.

Evvela, kalifiye işçi üretmekten aciziz.

İş sevgisi aş sevgisi veremedik halka.

Bu da okullarda isabetsiz programlar olduğu için.

Ve sonra da,

Bu ne imiş Fak-Fuk-Fon,

Yaşlılık aylığı,

Yemek, kömür, sosyal yardım.

Vesaire.... Vesaire...

Fakirden çok varlıklılar alıyor.

Ekmek elden su gölden olunca,

Tembellik başlıyor.

Devlet bana bir masa versin de oturayım devri geçti.

Beceri sahibi olacaksın.

Kanaatkar olacaksın.

Çalışacaksın.

Daha iyi parası çok iş bulunca, atlayacaksın oraya.

Yoksa, kahvede o boğucu sigara dumanını koklaya koklaya sağlığından olanlara acırım.

Hem de,

Aza kanaat etmeyenler çoğu bulamaz.

Çalış arkadaş çalış.

Muhanete muhtaç olmayım diye çalış.

İşleyen demir pas tutmaz.

Kalın sağlıcakla...