YOKTAN VAR OLDUK

Eskiden ilk ve orta dereceli okullar,

1 Haziran’da yaz tatiline girer,

Bir Ekim’de de yeni yıl öğrenimine başlanırdı.

Tatil 4 ay sürerdi.

Buna rağmen çok kaliteli öğrenci yetişirdi.

Bir bakıma öğretmenler çok acımasızdı.

Not ve sınıf geçmek de aslanın ağzındaydı.

Veliler, kalem, defter, kitap almakta zorlanırdı.

Bakın şimdi yoklar diyarı Türkiye varlıklı hale geldi.

Öğrenci altın devrini yaşıyor.

Daha da şikayet edip de bir bahane bulup okulu terkedenler veya ilerisini okumayan az değildir.

Yıl 1944, ve en yakınımızda Konya, Adana, Ankara’da lise vardı.

Varlıklı ve ileriyi gören aileler çocuklarının lise tahsilini bu İllerde yaptırırdı.

1 Ekim’den evvel Eylül sonunda okulumuza bakın nasıl giderdik.

Ziraat bankasının olduğu yerde,

Kamyon yavrusu 5 i geçmezdi.

Eylül sonunda Haşim Özgel’in 4 tekerli kamyon yavrusu kasasına doluşurduk.

Taşpınar’ın yokuşuna vardık mı,

Kamyon su kaynatır ve dururdu.

Kaptan şoför inin aşağı emrini vermesiyle dökülürdük toprak ve tozlu yola.

İteleyin...

On dakika uğraşıdan sonra kamyon çalışır,

Yokuştan düze çıkarken yolcular da arkadan koşuştururdu.

Düzde tekneyi doldururduk,

Böylece 6 saatte Bor’a vardık.

Tren istasyonuna bilet almaya gittik. Sabah 4 de Toros ekspresi gelecek ve Adana’ya gideceğiz.

Yerimizi ayırtıp peşin paraları ödedikten sonra 4 kişilik bir odada yataklara uzandık.

Şurdan burdan konuşurken uyuyalım dedim.

Mum ışığı kadar yanan elektrik lambasını kapatınca,

Beş dakika sonra,

Bit, pire, tahta kurusu yedi hepimizi.

Sokağa kendimizi zor attık.

Çırpın Allah çırpın.

Geceyi dışarıda otel duvarı dibinde geçirdik.

Tren saati gelmeden yarım saat evvel tahta bavulları omuzladık istasyona gittik.

Dörtte gelecek tren 8 de geldi.

Koşuştuk.

Kompartımanlarda yer yoktu.

Koridorda balık istifi 8 saatte Adana’ya vardık. Bir of çektik.

Okullarımıza dağıldık.

Ben bunları gençlerimizin çok çok şanslı olduklarını anlatmak için yazıyorum.

İbret alınsın.

Okuyup adam gibi olunsun.

Kalın sağlıcakla...