GÖRÜCÜ USULÜ

Eskiden kız ve oğlan,

Birbirinin yüzünü görmeden,

Görücü usulü evlenilirdi.

Boşanmalar da yüzde bir bile değildi.

Çocuklar anne ve baba sevgisini tatmazlar,

Bu kapı benim,

Şu kapı senin,

Dede yetimi olarak büyür giderlerdi.

Daha doğrusu sağlam bir aile yapısı şen ve şakraktı.

Ya şimdi...

Gençler tanışıp, konuşmuşlar,

Birbirlerini tanısalar,

Severek evlenseler bile dört çocuktan sonra,

Yuvalar yıkılıyor.

Boşanmalar % 1 değil, % 50’ye varıyor.

Bu yüzden, çoğu kızlar ellisine varsa da,

Evlenme cesareti gösteremiyor.

Ve bir de, ekonomik sıkıntı kendini gösterince,

Bilhassa erkekler,

Bekarlık sultanlık diye

Kendilerini teselli ediyorlar.

Ömer Kaşif Nalbantoğlu yetiştirme yurdu arsasını bağışlayan rahmetli Türk milliyetçisi asil insan vardı.

Dostumdu.

Hoş sohbet ederdik.

Hastalandı.

Hiç evlenmemiştir.

Çocuksuzdu.

Bulgaristan göçmeni idi.

Yaş 75 iken hastalanmıştı.

Zamanın hastane baştabibi rahmetli Opr. Dr. Ömer Koç’a;

Bir nolu sağlık ocağı,

Askerlik şubesi,

Jandarma karakolu

Yetiştirme yurdu

Arsalarını bağış yapan hayırsever kardeşimiz Nalbantoğlu,

Hastalandı.

Tedavi etmesi için rica da bulundum, kabul etti.

Özel hastamdı diye iki ay ihtimamla tedavi etti.

Bir de baktım Ömer Kaşif Bey gazeteme geldi.

Mahir Bey! Evimin kapısını açmadın sana teşekküre geldim.

İki günü geçirmeden hep yokladın.

Kardeşimden ilerisin.

Dedikten sonra,

Kahvesini yudumlarken;

Mahir Bey! Kendimi katiyen affetmeyeceğim.

Hasta yatağımda ben niçin evlenip de çoluk çocuğa kavuşmadım diye hep ağladım.

Derken gene gözlerinden yaş indi.

Teselli ettim.

Sevgili vatandaşımı...

Çoluk çocuğumuzun vebalini katiyen unutmayın.

Hayırlı evlat sevgisi her sevginin aliyyul alasıdır.

Hislerinize yenik düşüp de ocağınızı söndürmeyin.

Kalın sağlıcakla...