Gö­zü­nü ev­la­dı­na ver­di­ği­ni söy­le­me­yen anne

Şu genç­le­rin o es­ki­den­di söz­le­ri ina­nın in­sa­nı mah­ve­di­yor, dün anne ve ba­ban­dan ne is­ter­sen bulup bu­luş­tu­rup seni mem­nun eder­di. Ya şim­di­ki­ler nasıl, ata ev­la­dı için ne bulup bu­luş­tu­rup­ta evlat için anne ba­ba­da ay­nı­dır. Onlar için dünkü ka­fa­sın ya da eski ka­fa­sın olup çı­kı­yor­sun. Ama kimse gü­nü­mü­zün önem ve ehem­mi­ye­ti­ni bil­mi­yor. Do­la­yı­sı ile dün ile bu­gü­nü kı­yas­la­mak için ger­çek ya­şan­mış bir kıssa an­la­ta­ca­ğım, kim ne alır­sa alsın.
Bir anne ve ba­ba­nın ço­cuk­la­rı ol­mu­yor­muş, so­nun­da olmuş, el bebek gül bebek bü­yüt­me­ye ça­lış­mış­lar. Ancak henüz kü­çük­ken ço­cu­ğun fazla ya­ra­maz­lı­ğın­dan gö­zü­nün bi­ri­si­ni kay­bet­mek du­ru­mun­da ka­la­rak gö­zü­nü kay­bet­miş.
Tabi kim gö­zü­nü verir verse verse ancak anne verir. An­ne­si gö­zü­nü hiç te­red­düt­süz oğ­lu­na ver­miş, tabi oğlu küçük ol­du­ğu için bunu bi­le­me­miş anne ve ba­ba­sı da söy­le­mek is­te­me­miş, çocuk gö­zü­nün böyle ol­du­ğu ile bü­yü­müş.
Tabi bu arada ba­ba­sı ra­hat­sız­la­na­rak vefat etmiş, anne ile oğlu kal­mış­lar yal­nız. An­ne­si oğlu Mus­ta­fa’nın ba­şı­na bir şey gel­me­sin diye okul­da ha­de­me­li­ğe baş­la­mış. Ama oğlan an­ne­si­nin gö­zü­nün bi­ri­sin­den soluk ol­du­ğu için uta­nı­yor, an­ne­si­nin gel­me­me­si­ni is­ti­yor­muş.
Tabi anne buna da evet di­ye­rek okula git­me­miş, sonra Mus­ta­fa il­ko­ku­lu bi­ti­rip diğer tah­sil­le­ri­ni yap­mış. Konu gel­miş ev­li­li­ğe, ev­le­necek ama an­ne­si­nin gö­zü­nü ha­nı­mı gö­rür­se ne ya­pa­cak­tı? Ni­ha­ye­tin­de ev­le­ni­yor ve ken­di­si­ne yer­le­şe­ce­ği yer arı­yor.
Hem de ülke dı­şın­da bir ül­ke­ye git­mek is­ti­yor ve gidip oraya yer­le­şi­yor. Tabi çoluk çocuk olu­yor ama anne evlat has­re­ti ile yanıp tu­tu­şu­yor. Biraz para bulup yurt dı­şı­na oğ­lu­nu gör­me­ye gi­di­yor ve belki to­run­la­rım­da var on­la­rı da gö­re­yim diyor.
Anne araya araya oğ­lu­nu bu­lu­yor ve ka­pı­yı ça­lı­yor, ka­pı­yı oğlu açı­yor, “ anne senin ne işin varda ta bu­ra­ya gel­din, ben bu­la­ma­sın diye bu­ra­ya gel­dim” diyor. Tabi oğ­la­nın gözü an­ne­si­nin gö­zün­de git­sin diye ba­kı­yor ve içe­ri­ye al­ma­dan an­ne­si­ni Tür­ki­ye’ye gön­de­ri­yor.
Anne gözü yaşlı bir şe­kil­de ağ­la­ya­rak evine dö­nü­yor ve yine de her­han­gi bir zarar gör­me­me­si için dua edi­yor. Ara­dan uzun zaman ge­çi­yor Mus­ta­fa’nın ço­cuk­la­rı bü­yü­yün­ce ba­ba­la­rın, “ hani senin eve al­ma­dı­ğın ba­ba­an­ne­miz vardı gidip onu gö­re­lim. di­yor­lar.
Ço­cuk­la­rın is­te­ği­ni kı­ra­ma­yan baba ço­cuk­la­rın önüne düşüp köye ge­li­yor. Ama an­ne­si ne çare vefat etmiş. Yan kom­şu­la­rı­na bir ya­zı­lı mek­tup yazıp bı­rak­mış, eğer Mus­ta­fa ge­lir­se şu mek­tu­bu verin diyor ve mek­tu­bu oğ­lu­na ve­ri­yor­lar.
Oğlu mek­tu­bu alış içini oku­du­ğun­da, “ oğlum gözüm neden kör bi­li­yor musun, senin gözün alı­nın­ca çir­kin gö­rün­me­ye­sin diye kendi gö­zü­mü sana ver­dim ama sen beni kü­çüm­se­yip ben­den utan­dın. Ben ise evlat has­re­ti ile yan­dım” diyor.
Gör­dü­nüz mü bir an­ne­nin fe­da­kâr­lı­ğı­nı, bugün kim bunu yapar veya yap­mak ister? Onun için anne ve ba­ba­mı­zın kıy­me­ti­ni bi­le­lim on­la­ra iyi dav­ra­nıp gö­rü­nü­şün­den utan­ma­ya­lım. Anne ve ba­ba­nız baş ta­cı­nız olsun dost­lar.