HONURAF

Çocukluğumuzda, kavak ormanları arasına saklanmış dam evlerde,

On bin kişi yaşardı.

Radyo nedir bilinmezdi.

Bir kaç kişi de halkın HONURAF dediği taş plak gramafon vardı.

Ve ilk honurafı getiren de Aksaray’ın ilk eczacısı rahmetli Vasıf Otyam’dı.

Lise karşısında şimdiki ozan apartmanı yerinde iki katlı kerpiç bir evde otururdu.

Evin önü büyük bir dut ağacının gölgeliği ile şenlenirdi.

Yaz sıcağında avluda köşk kurulur, Otyam ailesi bazen bir iki misafirleri ile gramafonda taş plakla türküler söyletirdi.

Vatandaş şaşırdı...

Bu da ne,

Güzel sesli türküler nereden geliyor diye koşuştu.

Bahçe duvarına örülen kadın erkek, çocuk Honurafı göreyim diye ite kalka duvara tırmandı.

Taş plaktan oyun havaları hoşa gidince,

130 Kilo cüsseli eczacı Vasıf Bey;

Zilleri eline takar, sanatkarlara taş çıkartacak şekilde kocaman göbeği ile bir oynardı.

Görenleri hayrete düşürürdü.

Çok şen ve hayır sahibi eczacı Vasıf Bey Aksaraylının sevgilisi haline geldi.

Tiyatrocu Nedim, Eczacı Nusret, ressam ve röportajcı Fikret Otyam ve kızı Ayşe Vasıf Bey’in çocukları idi.

Kültürlü, örnek evlatları ile halkımızın dikkatini çekerdi.

Bir de hastane  köprüsü yanında iki katlı taş binada doktor Agop otururdu.

Aksaray’a ilk odun sobasını Dr. Agop getirmişti.

Halk, hayretle...

Ateş içeride yanıyor dumanı dışarı çıkıyor.

Ağop’un evi etrafına doluştu.

Amaniii....

Diye bir türlü akıl erdirilmedi.

Doktor Agop 5-10 kişiyi evine soktu.

Bunun adı soba.

Bakın kapağından odunlar içine doldurulur. Kuru tepkilerle önünden yakılır. Dumanda şu borularla dışarı çıkar.

Diye gösterdi de,

Bundan böyle evler tandırdan kurtuldu. Odun sobası ile iyi ısınılır hale gelindi.

Hele günümüze şu görgüye bir bakınız.

Bir de 70-80 yıl evveli ile karşılaştırın.

İyiyiz iyi...

İlim, bilim, tekniği kucaklayınca,

Ve bir de milli ve manevi değerlerimizle yetişen genç kuşakları iyice besledik mi,

Atalarımıza daha çok layık olacağız.

Kalın sağlıcakla...