İLK KAR

Ço­cuk­lu­ğum­da,
Kar yağar,
Bir daha,
Bir daha yağar,
Öğ­ren­ci­ler okula,
Ya da,
Okul­dan eve gi­der­ken,
Kara gö­mü­lür,
Ağlar da, ağ­lar­dı.
Ev­ler­den çıkan ka­dın­lar,
Kara gö­mül­müş ço­cu­ğu ku­cak­lar,
Evin­de bir iyice ısı­tır,
Sonra da.
Gelip geçen bü­yük­le­re ema­net eder­di yav­ru­ca­ğı­zı.
Ev­vel­den böyle kar ya­ğar­dı Ak­sa­ray’a.
Ve üç ay bo­yun­ca diz boyu beyaz örtü kalk­maz,
Kar topu oynar,
Kar­dan adam yapar,
Kızak ka­yar­dık.
Daha bı­yı­ğı ter­le­me­miş yeni ye­ti­şen genç­ler,
Kış mev­si­mi­nin ta­dı­nı böyle çı­ka­rır­dı.
Sev­da­lı­lar da,
İnce­cik­ten bir kar yağar,
Tozar elif elif diye,
Yar sana kur­ban,
Can sana hay­ran.
Tür­kü­sü ile mutlu olur­lar­dı.
Yarım asır evvel her iki evden bi­rin­de ahır do­lu­su inek ve manda olur­du.
Çoğu aile­ler, hay­van­la­rın ne­fe­si ile sı­ca­cık ahı­rın bir kö­şe­sin­de
Ahır se­ki­si denen oda­cık­ta yatar kal­kar­lar­dı.
Ço­cuk­lar da, ahır­la­ra sı­ğın­mış ser­çe­le­ri ya­ka­la­mak için bir o yana bir bu yana koş­tu­rur du­rur­duk.
So­kak­lar­da,
Kar kü­rü­yo­ruz,
Diye ba­ğı­ran,
Kü­rük­çü­ler,
Dam evler üze­rin­de­ki kar­lar, aşağı in­di­rir.
Her üç günde bir aşağı atı­lan kar­lar, yı­ğıl­dık­ça,
Ev­le­rin pen­ce­re­le­ri­ni ka­pa­tır­dı.
Bazen de bu kar yı­ğın­la­rı­nın üs­tün­den dama çı­kı­lır­dı.
Kış mev­si­mi av­cı­la­rın bay­ra­mı idi.
Bil­has­sa Konya yö­re­si doğ­rul­tu­sun­da su bi­ri­kin­ti­si ve de göl­le­re sı­ğı­nan yaban ör­de­ği ve Kaz­lar.
Öne­ze­ye yat­mış av­cı­lar ta­ra­fın­dan çu­val­lar­la vu­ru­lur dört nolu hü­kü­met cad­de­sin­de sa­tı­lır­dı.
Çok lez­zet­liy­di yaban ördek ve kaz­la­rın eti.
Öyle çok olur­du ki vu­rul­muş yaban hay­van­la­rı, bazen sa­tıl­maz elde ka­lır­dı.
Ara sıra tav­şan da av­la­nır­dı.
Tav­şa­nı pi­şir­mek bir ma­ri­fet­ti.
Ma­ri­fet­li el­ler­de pi­şi­ri­len tav­şan etine doyum ol­maz­dı.
Yıl­lar­dır eski kış­lar gelin olup gitti.
Şim­di­ler­de, kar, iki ser­pe­li­yor ve so­nu­nu ge­tir­mi­yor.
Ya­ra­dan iyi­si­ni bilir.
Kalın sağ­lı­cak­la...