Kom­şu­luk ve dost­luk­lar bitti

Bazen bana ço­cuk­lar eski eski anı­la­rı­mı an­lat­tı­ğı­mı din­ler­ken, “ onlar es­ki­den­di” der­ler. Val­la­hi bana hiçte es­ki­den değil. O günkü yaşam şart­la­rı zordu ama bir­lik be­ra­ber­lik, kar­deş­lik ve ak­ra­ba­lık bağ­la­rı daha iyi idi. Hele kom­şu­luk yüzde dok­san ay­rıl­maz bir par­ça­mız­dı. Es­ki­den ak­ra­ba­lar bak­mı­şı­nız çat kapı ge­li­ver­miş, neden ha­ber­siz gel­din den­mez­di.
Ak­ra­ba­nız­dan bi­ri­si ge­çer­ken size uğrar soh­bet eder­di, evi­ni­zin dü­zen­siz­li­ği ve ik­ra­mı onu il­gi­len­dir­mez la­fı­nı da et­mez­di. Kendi evi gibi sır­rı­nı­zı sak­lar hiç­bir açı­ğı­nız varsa söy­le­mez­di. Her­kes ak­ra­ba ve ya­kın­la­rı­nı ko­ru­yup kol­lar­dı.
Peki, şimdi öy­le­mi size bir ak­ra­ba­nı­za te­le­fon aç­ma­dan ge­le­mez, siz gel der­se­niz gelir. Eğer is­te­mi­yor­sa­nız bir ba­ha­ne uy­du­rur falan yer­de­yim veya falan yere gi­di­yo­rum diye yalan uy­du­rur gö­rüş­mez­si­niz ve ara açı­lır so­ğu­yup gi­der­si­niz.
Dost­la­rı­nız çı­kar­sız sizi arar bir­bi­ri­ni­ze gider soh­bet eder­di­niz. Var mı şimdi soh­bet etmek için bir araya gelip ko­nuş­tu­ğu­nuz in­san­lar? İşte ben bun­lar­dan do­la­yı dost­luk kom­şu­luk bir­miş di­yo­rum, kimse kim­se­ye gidip gel­mi­yor, es­ki­si mi iyi şim­di­ki ha­li­miz mi iyi?
Şe­hir­ler­de dört duvar be­ton­la­rın ara­sın sı­kış­mı­şız aynı apart­man­da kom­şu­lar kom­şu­la­ra gidip gel­mi­yor. Birde ki­ra­cı­lar var, bir­kaç ay ve yılda yer de­ğiş­ti­ri­yor ne dost­luk ku­ra­bi­li­yor­su­nuz ne de sa­mi­mi kom­şu­luk ka­ra­bi­li­yor­su­nuz.
Es­ki­den köy­ler­de ak­ra­ba ve dost­luk­lar fev­ka­la­de iyi ve gü­zel­di. Şimdi köy­ler bo­şal­dı ve git­ti­ği­niz­de de soh­bet edecek kimse bu­la­mı­yor­su­nuz. İnanın ye­ter­li bir evim olsa ben sü­rek­li köyde kal­ma­yı ter­cih ede­rek ka­lı­rım.
He­ves­len­dim üç yıl mev­cut baba evin­de kal­ma­ya ça­lış­tım, ama soh­bet edip otu­rup ko­nu­şa­cak az insan var. Zaten yaz­la­rı gi­di­yor­sun, ge­len­le­rin çoğu yazın ge­li­yor on­lar­da köy­de­ki tarım iş­le­ri­ni görüp gi­di­yor. Otu­rup soh­bet ede­mi­yor­su­nuz kimse ile.
Yani köy­ler­de de dost­luk ve soh­bet ölmüş, yeni ne­sil­de orada kal­ma­dı­ğı­nız için sizi ya­ki­nen ta­nı­mı­yor ve sa­mi­mi­ye­ti yok. Böyle olun­ca bizim emsal ke­sim­ler­den çok nadir in­san­lar kal­mış, genç­ler­de si­zin­le mu­ha­tap ol­mu­yor, otu­rup ko­nuş­mu­yor­lar.
Do­la­yı­sı ile geçen sene köye git­me­dim, as­lın­da köyde yaz­la­rı ya­şa­ma­yı çok sev­me­me rağ­men eş dos­tun ek­sik­li­ği ne­de­ni pek git­me­dim. Ama fır­sat bu­lur­sam yal­nız ya­şa­sam da git­mek is­ti­yo­rum, en azın­dan şöyle yazı yaban do­laş­mak için.
Şe­hir­de ise zaten dost ve ak­ra­ba­lık diye bir şey kal­ma­mış. Ço­cuk­lar bile ya­kın­la­rı­nı zi­ya­ret etmek ye­ri­ne bay­ram­lar­da ce­bin­de­ki te­le­fon ile sizi ara­yıp bay­ram­la­şı­yor. Bay­ram­laş­ma bile uzak­tan uzağa ol­ma­ya baş­la­dı.
Ben ço­cuk­ken bu ya­şım­da hala köyde bay­ram­lar­da kim hangi şeker da­ğı­tır­dı, şe­ke­ri ol­ma­yan­lar cep­le­ri­mi­ze ne çerez ko­yar­dı hala ak­lım­da. Şimdi ise komşu ço­cuk­la­rı sa­mi­mi­yet­le­ri yok ise si­zin­le bay­ram­laş­mı­yor­lar.
O es­ki­den­di diye diye bir­bi­ri­miz­den kop­tun, uzak­la­şıp git­tik. Do­la­yı­sı ile örf ve adet­le­ri­mi­zi unut­tuk kül­tü­rü­müz yok olup gitti. Bu sa­de­ce ili­miz­de değil ülke ge­ne­lin­de böyle ol­muş­tur. Kom­şu­luk ve dost­luk­lar men­fa­at ve çıkar üze­rin­de devem edi­yor, çıkar ve men­fa­at bit­ti­ğin­de o in­san­lar ara­sın­da da bi­ti­yor, bun­lar gö­rü­nen olay­lar­dır.