Ne kadar te­şek­kür edi­yo­ruz?

Dünya ha­ya­tın­da kim bize en ufak bir ik­ram­da bu­lun­sa ne kadar te­şek­kür ede­riz. Bi­ri­si bize bir elma ve armut gibi meyve verse te­şek­kür ede­riz. Bir tab­la­cı gibi kuru top­rak­tan ya­ra­tı­lıp onca tat ve lez­ze­ti içine koyan zatın ver­di­ği­ni tab­la­cı­lık ya­pa­rak bize ge­ti­ren bu kadar te­şek­kü­rü hak edi­yor mu? Asıl bun­la­rı yemek için tutan el­le­ri, lez­zet ve tadı veren dil ve da­ma­ğı, iş­ta­hı­mı­zı açan mi­de­yi veren za­tı­nı­za hiç te­şek­kür eder miyiz? Hele bir eli­miz kopsa onu azda olsa gös­te­riş ola­rak takan ki­şi­ye ne kadar te­şek­kür ede­riz de, ücret ver­me­den zah­met­siz bir şe­kil­de kul­lan­dı­ğı­mız bu uzuv­la­rı­mı­zı be­da­va ve­re­ne neden te­şek­kür edip şük­ret­me­yiz?
Bu alem­de ya­şa­yan her insan ka­na­at­siz­lik ya­pa­rak, do­yum­suz­dur. Hatta helal ka­zan­cın ve kar­şı­lık­sız ka­zan­ma­nın helal gibi yen­di­ği bir top­lum ol­mak­tan çı­ka­ma­dık. Bunu der­ken ger­çek­ten şükür et­me­si­ni bilip, helal ka­zanç­tan şaş­ma­yan par­mak­la sa­yı­lı insan ol­du­ğu­nu dü­şü­nü­yo­rum.
He­pi­mi­zin ya­şa­yı­şın­da mut­la­ka ek­sik­lik­ler var­dır. Ama az ile çok ve bi­linç­li ola­rak hak et­me­di­ği­mi­zi almak kadar bir yan­lış durum ola­maz. Do­la­yı­sı ile bu tür in­san­lar şükür et­me­si­ni bil­mez­ler.
Bi­le­rek günah ve haram ol­du­ğu­nu dü­şü­ne­rek yan­lış yapıp hak­sız ka­zanç elde eden­le­ri belki tövbe edin­ce yüce Rab­bim af­fe­de­bi­lir. Ama bunu alış­kan­lık yapıp nasıl olsa bir şey olmaz di­ye­rek huy ha­li­ne ge­ti­ren hak­sız ka­zanç elde eden bir in­sa­nın töv­be­si de kabul olmaz.
Bu ne­den­le şükür et­me­si­ni mut­la­ka bil­me­miz ge­re­kir. He­la­lin­den ka­za­nı­lan ka­zanç az veya çok olsun bunun Rab­bı­mı­zın bir ik­ra­mı ve ih­sa­nı ola­rak gö­re­rek şükür et­me­li­yiz. Ama sü­rek­li hak­sız ve kar­şı­lık­sız ka­zan­cı huy ha­li­ne ge­ti­ren insan şükrü de bil­mez.
Eğer şükür et­me­si­ni bil­sek önce al­dı­ğı­mız ne­fe­si veren Allah’a şükür et­me­si­ni bi­li­riz. Bakın size kısa bir örnek ve­re­yim. Belli bir yaşa kadar yü­rü­yüp, gez­di­ği­miz, koş­tu­ğu­muz ve ula­şıl­ma­sı zor yer­le­re git­ti­ği­miz ayak­la­rı­mı­zı kay­bet­sek.
Son­ra­da im­ka­nı­mız ol­ma­dı­ğı halde bi­ri­si bize iki te­ker­lek­li veya elekt­rik­li bir araba verse ne kadar te­şek­kür etsek az mi­sa­li adama met­hi­ye­ler dü­ze­rek te­şek­kür­ler edip du­ala­ra et­mi­yor muyuz?
Peki, o du­ru­ma ge­le­ne kadar kim­se­ye muh­taç ol­ma­dan kul­lan­dı­ğı­mız o ayak ve ba­cak­la­rı ve­re­ne neden hiç te­şek­kür et­me­dik? Pa­ra­sız pul­suz ve ara­ba­sız kim­se­ye min­net de et­me­den yü­rü­dü­ğü­müz o ayak­la­rı bir ma­ran­goz da mi yap­tır­dık ta ve­re­ne te­şek­kür et­me­dik?
Aynen bunun gibi cam gibi gören göz­le­ri­miz bir gün kay­bol­sa, sonra eli­miz­de bas­ton, bir des­tek olan ol­ma­dan kar­şı­dan kar­şı­ya ge­çecek du­rum­da ol­ma­dı­ğı­mız bir za­man­da, bi­ri­si eli­miz­den tutup kar­şı­ya ge­çir­se ne kadar te­şek­kür edip dua ede­riz değil mi?
Peki, hiç bir maddi kar­şı­lık ver­me­den cam gibi gören bu göz­le­ri ve­re­ne hiç te­şek­kür ettik mi? et­me­yiz çünkü o ken­di­li­ğin­den ba­şı­mı­za ta­kıl­mış gibi gör­dü­ğü­müz­den­dir.
İnsan­la­rın ka­zanç ve ge­lir­ler­de aynen bunun gi­bi­dir. Ke­sin­lik­le Rab­bim ol deyip ver­mez­se ina­nın olmaz. Olsa bile kimse bunun hay­rı­nı gö­re­mez. Bu dün­ya­da görse ahi­ret­te mut­la­ka ce­za­sı­nı çe­ke­cek­tir.
Öyle ise hak­sız ka­zanç ye­ri­ne helal ka­zan­ca bak­mak lazım. Onun­la mutlu olup şük­ret­me­si­ni bil­mek lazım. Bu ne­den­le ha­ya­tı­mız içe­ri­sin­de helal ka­zanç çok önem­li­dir. Tabi ha­ra­mı he­la­li bil­me­yen­ler bunu bil­mez. İnsan ne kadar ina­nı­yor­sa o kadar Allah'tan kor­kar.
Rab­bim biz­le­ri helal ve ha­ra­mı ayırt eden­ler­den ey­le­sin. Şükür et­me­si­ni bi­len­ler­den sağ­la­sın.