ARAP HALİL VARDI

60-70 yıl evvel başta sokak çeşmelerinin sorumlusu rahmetli Arap Halil vardı.

Eğri minarenin ötesinde bir evde  otururdu.

Testi toprağından yapılmış künklerle gelen Ekecik kaynak suyu sokak çeşmelerinden akardı.

Bozulan muslukları tamir eder, çatlayan patlayan su borularını onarırdı.

Evlerde içme suyu yoktu.

Bu sebepten ne su tesisatçısı ve ne de çalınan muslukları alan da olmazdı.

Her mahalleden su arkı geçerdi.

Irmak suyuna çöp bile atılmazdı.

Pırıl pırıl akardı.

İçme su şebekesinde arıza olunca sokak çeşmelerinden bir kaç gün su akmazdı.

Sabahın köründe ırmak suyu testilere doldurulur, tülbentten süzülmüş şekilde. O su kullanılır ve de içilirdi.

Eskiden, günah diye bir şey vardı. 

Ne su kirletilirdi. Ne de ayak altında bir ekmek kırıntısı olurdu.

Görüldüğü zaman da kıtlık gelir korkusu ile ya damlara atılır ya da akan suya bırakılırdı. Kurtlar kuşlar yesin diye.

İşte, çeşmelerin sorumlusu Arap Halil başı boş köpeklere küçüle denen ekmek arası zehir atar öldürürdü.

Arap Halil’den sonra zabıta av tüfeği ile köpek vururdu.

Mesela; Tapucu rahmetli Azmi’nin ilkokul da öğrenci olan oğlu kuduz olup kapalı bir odaya hapsedilmesi ve orada bağıra bağıra ölmesi korkutmuştu halkı.

Bu sebepten başıboş itler yok edilirdi.

Arap Halil’in üçüncü görevi de; Ramazan bayramın da iftar topu atmasıydı.

Ulucami önünde harpten kalma kocaman bir havan topu yaz kış dururdu.

İftar vakti geldi mi, köstekli cep saatine ikide bir bakan Arap Halil, kuru sıkı doldurduğu topu uzunca bir sırığın ucunda yanan ateşi değdirdi mi, top güm eder, sağlık köyünde bile duyulurdu.

Oruç top atışı ile bozulurdu,

İşte böyle sevgili okurlarım.

Eskiden memur ve hizmetlinin mesai saati belli olmazdı.

Gece de çalışılırdı, gündüz de, şimdiki gibi salla başı al maaşı zihniyeti yoktu.

Hizmet vardı. Beş kişinin yapacağı hizmeti bir kişi yapardı.

Saygı vardı. Sevgi vardı.

Dileğimiz hoşgörülü sıcacık bir toplum.

Kalın sağlıcakla...