AYNA

Huzur içinde bir Ramazan Bayramı daha geride bıraktık.

Milli ve manevi değerlerin şahlandığı dini bayramda yurtta camiler dolup taştı. Mezarlıklar insan seli idi.

Sokaklar cıvıl cıvıldı.

Acısıyla tatlısıyla aynada neler gördük neler.

Şehit anaları Mehmedinin mezar taşına nasıl sarıldığını.

Göz yaşları ile yavrusunun yattığı toprağı nasıl suladığını gördük.

Aynada seyrettikçe yüreğimiz yandı.

Gözyaşı ile bağrını döven ana.

Bayram geldi neyime.

Mehmedim Mehmedim

Garibem,

Kan damlar yüreğime.

Mehmedim,

Sen kalk da ben yatayım.

Diyerek teselli bulduğunu seyrettik.

Diğer yanda İstanbul’da, huzur evinde bir babanın yürek güpürtüsünü aynada gördük.

Terzi olan baba 15 yıl evvel doğum esnasında eşini kaybeden baba bebeğine bakmak için dükkanını evine taşımış.

Evinde hem iğne ile kuyu kazıyor, hem de bebesine bakıyor.

Üç oğlunu yedirip içirip okutuyor.

Doktor, eczacı, mühendis oluyorlar.

On beş yıl evvel vefat eden annelerinin cenazesine bile gelmeyen evlatlar bunlar diye dert döken baba.

Yirmi yıldır kapımı çalan olmadı diye ağıt dökmesi hepimizi duygulandırdı.

Baba;

Okuttum, işlerini aşlarını buldular ve fakat dini bilgilerini öğretemedim. Bunun cezasını kendim çekiyorum.

Kabahati gene de kendinde buluyor.

Gene huzur evinde 75 yaşında bir kadın;

Dört oğlum var, torunlarım var, gözlerim yollarda kaldı. Bir kerecik bayramda bari,

Anamızı görelim, hayır duasını alalım diyen yok.

İşte aynada bunları da gördük.

Yüreğimiz yandı.

Hani cennet anaların ayağı altındaydı.

Babaların hakkı katiyen ödenmezdi.

Güzel dinimizin faziletlerini öğrenmeyen bir nesil işte böyle anayı da unutur babayı da.

Acısıyla tatlısıyla aynada bunları gördük.

Kalın sağlıcakla...