DAĞARCIK

Yazıya yabana...

Çifte çubuğa...

Harmana hasıla...

Giderken.

Kurumasın diye oğlak derisinden yapılan dağarcığa konan ekmek, yumuşacık kalırdı.

Hele bir de çömlek peynirden dürüm yapıp, kavun karpuzla ve hata üzümle boğazdan geçmesi dünyalara değerdi.

Hani insanın canı çekmiyor da değil...

Amma velakin o yufka ekmeği bulmak da mesele.

Hazen toplayıp da yufka ekmeği bulmak da mesele.

Hazen toplayıp da yufka yapmak da niye!

Sabah TV

Akşam TV

Gündüz TV

Gece TV

Haydi kadınlar;

Televizyon başına!...

Eskiden bu mevsimde güzel yemekler olurdu her evde...

Şimdilere sorsan çatlatma yemeği nedir diye, yabancıdır çoğu evde. Bakın tarifini vereyim.

Ala rasadalı domatesten, kıyma ve bulgur karışımı aheste aheste pişer toprak çanakta. Bir iyice dinlendikten sonra, rengeli denilen tepsinin küçüğüne konulur, garnitür diye sarmısaklı yoğurt dökülür. Ağzına layık pek hoş olurdu.

Daha neler neler...

Gelin oldu yemekler.

Zamanımızda...

Patates, biber kızartma,

Köfte, Patates kızartma,

Vah kadın anam vah!

Şimdi kadınlık sultanlık oldu, lakin;

Senin ömrün yetmedi.

Bari gençler ismini duysunda yaşlılardan öğrensin.

Çullama,

Kuymak,

Kaygana,

Aside,

Sarığburma.

Arap Sakine ustasıydı bunların.

Kırk yıl evveline kadar, bağlık bahçelik ve de kavaklıklara gömülgündü Aksaray.

Her iki evin birinde bağ bozumu yapılır. Hereniler, kazanlar pekmez leğenleri çıkarılırdı kilerden.

Aşeri, dilmit, ketengömlek, yalınyar, katağra, ne kalmışsa yazdan...

Yumuşak taştan oyulmuş sokuya doldurulurdu hepten.

Çiğne babam çiğne.

Haftalarca sürerdi, pekmez kaynatılması.

Pekmez toprağıyla, hamı alınmış şıradan ayazlanmış olan tas tas dikildikçe kafaya.

Kan yapardı essahtan.

Nerede kaldı o günler!

İsmi kaldı yadigar.

Kavaklık ve bataklık.

Sivrisinek ambarı, Aksaray’ın toprağı.

Yaz geldikçe her evde;

Yatak kalkmazdı yerden.

Karnı küp gibi olanlar,

Boynu armut sapına dönenler,

Hep sıtmalı insanlar.

Kışın cana gelirler,

Yazın sergen yatarlar,

Ah kavaklık.

Vah kavaklık

Hele bir kurtulsak elinden.

Bak sen o zaman!

Nasıl cana gelir çocuklar.

Mümkünatı yok diye bükülürdü boyunlar.

Arsa para edince, defteri dürüldü kavakların.

Rahat nefes aldık hepten.

Makina icat olalı duğran da müzelik oldu.

Meşhur ve marif tereyağımızdan ve de saç böreğine kıvam veren duğran çökeleğin söz edilmez oldu.

Ömrünüz aydın olsun efendim.

Kalın sağlıcakla...