DİLENCİLER

İzbandut gibi sapa sağlam adam önüme geçti...

Bana üç lira ver ihtiyacım var, dedi.

Vermedim.

Öbür yanda tekerlekli arabada bacakları olmayan bir adam kağıt mendil satıyor.

Yardım olsun diye bir paket mendil aldım. Beş lira verdim.

Paranın üstünü vermeye kalktı.

Tamam tamam dedim.

Yemin vererek zorla dört lirayı verdi.

Ben hakkımdan fazlasını almam. Haram olur dedi.

Özürlü vatandaşın asaletine bakın. Bir de ötekine.

Şu soğukta karton altında beton üzerine oturmuş 8-10 yaşında kızcağız büzülüyor.

Önünde tartı aleti...

Tartıyım mı amca.

Diyor.

Sordum.

-Okula gidiyor musun?

-Babam göndermiyor.

-Ne iş yapıyor baban?

-Kahvede.

-Annen var mı?

-İşte karşıda dileniyor.

Şu hale bakınız.

Kadın, çocuk dileniyor.

Baba kahvede sigara fossukluyor. Oyun oynuyor.

Tembellik bu.

Bedava geçinme modası.

Bir kadın dilenmeye geldi gazeteye

Sordum...

-Kocan yok mu?

-Öldü.

-Çocukların...

-Beş tane her biri bir yerde, bakmıyorlar.

-Anam öldü. Babam yetim kaldı. Gel babamı al. Evi var. Emekli maaşı da var rahat edersin.

Dedim.

-Koca kahrını kim çekecek diye çekip gitti.

İki yetimli dul bir kadın dilenirmiş.

Yaşlı ve de varlıklı birine seni veriyim diyen adam kadını bir türlü ikna edememiş.

Adam bir ay sonra beyin kanamasından ölmüş.

Bunu duyan kadın;

Böyle erken öleceğini bilsem almaz mıydım.

Diye dizlerine vururmuş kadın.

Şehir, adım başı dilencilerle dolup taşıyor.

Fak fuk fon, sosyal yardımlaşma vakfı, yemek dağıtımı, kömür ve gıda yardımını, şöyle bir hesap ediyorum.

Bu paralarla yatırım yapılsa,

Al sana iş ve aş dense,

O zaman dilenenler olursa.

Hiç kimse beş kuruş vermese.

Dilencilik ortadan kalkar diye düşünüyorum.

Türkiye’de dilencilik bir yüz karası.

Hırsızlık desen daha kötüsü.

İlkokullara kadar inen uyuşturucu ayrı bir dert.

Ana, baba, imam, öğretmen güçsüz kalıyor.

Devlet baba, millet elden gidiyor.

Çare.

Kalın sağlıcakla...