ESKİ AKSARAY

Kavak ormanları arasına saklanmış dam evler,

On bin nüfuslu Aksaray.

Yaz geldi mi sıtma hastalığından kırılırdı insanlar.

Bataklıklarda üreyen sivrisinek deliksiz kabağa girerdi.

İnsanların karnı küp gibi boynu  armut sapıydı.

Evlerde ne tuvalet ve ne de banyo yoktu.

Hayvanların ısıttığı ahırda banyo yapılırdı.

Tuvalet de dışarıda evden uzaktı.

Ağzı açık fosseptik çukurlar.

İşte size eski Aksaray’ın bir panoraması.

Doktor, eczane hemen hemen bilinmezdi.

Deli Zabit denen tava garibanlara ip bağlatırdı bileklere.

Sıtmadan kurtulsun diye çocuklar.

Zatürre, verem dersen ikinci üçüncü azrail idiler.

Ölen ölür kalan sağlar bizimdir.

Bit, pire, tahta kurusu arkadaştı insanlarımıza.

Sabahları okullarda sınıf öğretmenleri çocuklara bağırlarını açtırıp bit muayenesi yaparlardı.

Bitli gövdeler evlerine gönderilir.

Git çamaşır değiştir denirdi.

Beslenme ise tek taraflı idi.

Kaldır bulgur pilavı,

İndir bulgur pilavı.

Evlerde elektrik, su, telefon bilinmezdi.

Şimdi insanlarımızı eski Aksaray’a götürsek,

Cehennemden kaçar gibi kaçarlar.

İmkansızlıklar diz boyu idi.

İş yok aş yok.

Herkes bahçesinde, tarlasında ekip biçmekle meşguldu.

Böyle de yapmasa aç kalırdı.

Halkın yüzde doksanı okuma yazma bilmezdi.

Eski harflerle eğitim veren mahalle mekteplerinden latin harflerine geçiş kolay olmadı.

Bugün Türk vatandaşı cennette inanın.

Ve fakat kıymetini bilmiyoruz.

Kalın sağlıcakla...