ESKİ KIŞLAR

Bu mevsimde diz boyu kar aylarca yatardı.

Dam evler üzerindeki karları aşağı kürüklemekten bıkardı vatandaş.

İki gün kar yağar üç gün dinlenir,

Üç günde bir yeniden kar yağardı Aksaray’ımıza.

Yolların sağı solu kar yığını ile doluydu.

Yol ortasından gide gele bir patika yol kayganlaşırdı.

Düşe kalka giderdik okula.

Bu şartlar altında okullar bir gün dahi tatil edilmezdi.

Zafer, Cumhuriyet ve Gazi okullarında toplam 600 öğrenci olurdu.

Ortaokulun mevcudu 135’i geçmezdi.

Çocukluk bu ya, ahırlara sığınan kuşları tutmak için koşuştururduk.

Kargaları yakalamak için de ayçiçeği sapından tuzak yapardık.

Mısır koçanını gören karga bir ibikte tuzak kapanır. Yakalardık...

Ayağına uzunca bir kırnap ip bağlar uçururduk.

İpin bir ucuna sıkı sıkıya yapışırdık, karga katiyen koyup gidemezdi.

Bir defasında anam rahmetli yazıktır diye ayağındaki ipi çözüp kargayı savuşturunca, ağlamaktan da ötede kadın anamı kar topuna tutardım.

Uluırmak suları donar. Sular buz üzerinden aka aka evleri tehdit ederdi.

Böylece, hele bir yıl dondurucu soğuklarda donan ırmak bazı saatleri buz ile doldururdu.

Buz senesi bir takvimdi.

Bazı kadınlar buz senesinde doğmuşum, der ve yaşını hesaplatırdı. 

Ve o yıllar hep bereketli geçerdi.

Çiftçi buğdayını satacak pazar bulamazdı.

Son yıllarda bakıyorum da bir kuru ayaz.

Ne yağmur var ne de kar.

Yüce Allah iyisini bilir.

Kalın sağlıcakla...