GEÇMİŞ ZAMAN OLUR Kİ

70 yıl evvelini anlatıyorum.

Balkan Harbi, Birinci Cihan Harbi, İstiklal Savaşı derken,

Koskoca Osmanlı İmparatorluğu on milyon nüfusla Anadolu’ya sıkışmış.

Kala kala yetim yavrular, dul kadınlar, ihtiyar dedeler, ebeler.

Yokluk ve yorgunluk içinde yaşam savaşı veriyorlardı.

Devlet fakir, halk yoksul.

Buradan Türkiye Cumhuriyeti doğdu.

Yol yok,

Kuş uçmaz kervan geçmez bir vatan,

Anız bozup tohum saçmak ve açlığa meydan okuyanlardan çoğu kadınlardı.

Boyunduruğun bir tarafına eşek ve diğer tarafında da kadın,

Kara sabanla çift sürülürdü.

Ekilebildiği kadar tohumu güzden saçar,

Yaz gelince tane doldurmuş saplar orakla biçilir.

Harman yerine yığılır,

At, eşek, öküz ne varsa harmanın etrafında durma tepelet.

Sap saman olunca da rüzgar beklenir tınas savrulur, Tane saman birbirinden ayrılırdı.

Analar yazı yabanda böyle de evde rahatmıydılar sanki.

Buğday koca koca kazanlarda kaynatılır,

Yumuşadı mı güneşte serilip kurutulur,

Sonra da soku denen taş havuzda tokmakla babam tokmakla.

Sergiler üzerine çıkarılır tekrar kurutulur.

Rüzgarda soyulmuş kapçıklar taneden ayrılır.

Dur daha bitmedi...

El değirmeninde iki gün çekilir,

Sonra da elek ve kalburlarda elenir.

İşte sana pilavlık bulgur.

Ev kadınının işi bununla da bitmezdi.

Kış günü ahır baca ona aitti.

Hayvanlara ot saman verilir,

Sağım yapılır, duğran yayılır tereyağ ve çökelek ayırt edilirdi.

Bir yandan da, yaz günü yıkanan, yün çırpılır, kar gibi yumuşak yün kirmanla eğrilir, top top iplerle kadınlar çorap örer, fanila ve süveter örerlerdi.

Kış mevsiminde bunlarla soğuktan korurdu kendilerini.

Harp görmüş Türk anaları yetim yavrularını böyle büyüttü.

Mehmetçik ordusu böyle kuruldu.

Gele gele buralara geldik.

Fabrikasyon üretimle rahat bir nefes alındı.

Gençler, kadınlar, kızlar şimdi ne çok şanslı olduğunuzu bilin.

Teknolojiye dört elle sarılın.

Kalın sağlıcakla...