GEÇMİŞ ZAMAN OLUR Kİ

1955’lerde,
Zafer İlko­ku­lun­da 5. sınıf öğ­ret­me­ni idim.
75 Öğ­ren­ci­li ders­ha­ne­min Aile bil­gi­si der­si­ne rah­met­li Ca­vi­de Ço­rak­çı Hoca hanım gi­rer­di.
Ben de Onun okut­tu­ğu bi­rin­ci sı­nı­fın beden eği­ti­mi dersi ile haf­ta­da bir saat değiş tokuş ya­par­dık.
Ço­cuk­lar­da bah­çe­de muh­te­lif oyun­lar oy­nar­ken,
Bir de bak­tım Ca­vi­de Hoca hanım hı­şım­la ve hap­şı­ra­rak;
- Mahir bey ben böyle kötü sınıf gör­me­dim. Ver sı­nı­fı­mı.
Bir daha senin sı­nı­fa derse gir­me­ye­ce­ğim dedi.
- Hay­ro­la Hoca hanım neden da­hat­sız oldun.
Dedim ve fakat fena halde si­nir­li ol­ma­sı­nı dik­kat ala­rak
- Peki Hoca hanım. Sen nasıl is­ter­sen öyle olsun di­ye­rek, sı­nı­fı­ma gir­dim.
Bak­tım ki ders­ha­ne toz duman.
Öğ­ren­ci­le­rin hap­şır­ma­sı bir şey­ler ol­du­ğu­nun işa­re­ti idi.
Rah­met­li Acem­li Tev­fik’in kızı süper Zeki rah­met­li Dil­şat’a
- Dil­şat kızım hoca ha­nı­mı niye kız­dır­dı­nız?
De­di­ğim­de,
Dil­şat Şen;
Öğ­ret­me­nim; İsra­fil Emek ba­ba­sı­nın dük­ka­nın­dan bir kutu en­fi­ye ge­tir­miş. He­pi­mi­ze çek­tir­di. Çek­mi­yen­le­rin de üze­ri­ne to­zut­tu.
Hoca hanım sı­nı­fa gi­rin­ce toz­dan hap­şır­ma­ya baş­la­yın­ca ar­ka­daş­lar ken­di­ni tu­ta­ma­dı.
Hap­şı­rık ve gü­lüş­me­le­re kızan hoca hanım çıkıp gitti.
Taş­pa­zar­da, tah­sil­dar ev­li­ya­la­rın rah­met­li Mus­ta­fa ‘nın çok ça­lış­kan ve sınıf bi­rin­ci­si olan oğlu Ce­la­let­tin Özdal’a;
- Doğru mu Celal diye sor­dum.
Evet öğ­ret­me­nim. Ar­ka­da­şım Dil­şat’ın de­di­ği gibi.
De­yin­ce,
İsra­fi­li ya­nı­ma ça­ğır­dım.
İki tokat attım.
Bir daha ya­ra­maz­lık gör­me­ye­ce­ğim diye ögüt­le­dim.
Bir de bak­tım ki okul mü­dü­rü sev­gi­li ar­ka­da­şım Eyüp Da­ğas­lan.
- Ca­vi­de hoca hanım çok si­nir­len­miş. is­ra­fil’in okul­dan atıl­ma­sı için ta­lep­te bu­lun­du.
Bugün saat 16’da öğ­ret­men­ler ku­ru­lu­na top­la­ya­ca­ğım dedi.
Çağrı üze­ri­ne top­lan­dık.
Ca­vi­de Hoca hanım ille de İsra­fil okul­dan atı­la­cak diye di­sip­lin ku­ru­lu­na ıs­rar­da bu­lun­du.
Ben de yö­net­me­li­ğe göre sınıf öğ­ret­men­le­ri­nin rı­za­sı ol­ma­dan öğ­ren­ci okul­dan atı­la­maz diye iti­raz ettim.
Bunun üze­ri­ne rah­met­li Ca­vi­de Hoca hanım bana iki yıl selam ver­me­di.
Ara­dan on yıl geçti.
Te­ne­füs­te, öğ­ret­men ar­ka­daş­la­ra;
Sü­ley­man Emek’in oğlu İsra­fil ile Avni da­yı­mın kızı Sul­tan’ın ni­şa­nı vardı.
Çok ya­kış­tı­lar bir­bi­ri­ne.
Damat şunu giydi. Kız çok muh­te­şem bir el­bi­se ile gö­ren­le­ri bü­yü­le­di.
Yağ­mur gibi öv­gü­ler.
Rah­met­li Vehbi Koç ile kulak mi­sa­fi­ri olduk.
- Bitti mi Hoca Hanım,
De­yin­ce;
- Bitti ne ola­cak.
- İsra­fil iler de okul­dan atı­la­cak diye bana iki yıl küs­müş­tün. Şimdi de övgü yağ­dı­rı­yor­sun.
Söy­ler misin, benim suçum neydi.
- Allah ca­nı­nı ala­sı­ca hiç de unut­maz,
Di­ye­rek üze­ri­me yü­rü­dü.
Cet­vel­le bir iki par­pı­la­dı.
Bizi bu halde gören öğ­ren­ci­ler şa­ka­laş­ma­mı­zı örnek ala­rak ko­va­la­ma­ca ve do­laş­ma­ya baş­la­dı­lar.
Bu­ra­da an­lat­mak is­te­di­ğim;
Ço­cu­ğun aile­si,
Okulu ve öğ­ret­men­le­ri,
Top­lu­mun...
Genç ku­şak­la­ra kötü örnek oldu mu, aynen tak­lit eder­ler.
Bir baba, bir öğ­ret­men si­ga­ra­nın za­rar­la­rı­nı ba­ğı­ra ça­ğı­ra is­te­di­ği kadar an­lat­sın.
Çocuk öğ­ret­me­ni­ni,
Okul­da, şu­ra­da bu­ra­da si­ga­ra içer­ken gördü mü,
Si­ga­ra iç­me­yin diye tem­bi­hat ver­me­si bey­hu­de­dir.
Öğ­ren­ci­ye, pe­da­go­jik yak­la­şım­la iyi örnek olun­ma­lı.
Kalın sağ­lı­cak­la...