GENÇLER ÖĞRENSİN

Ak­sa­ray mer­ke­zin­de üç il­ko­kul vardı.
Cum­hu­ri­yet,
Zafer,
Ga­zi­pa­şa,
Üçü­nün mev­cu­du 500 ka­dar­dı.
Milli bay­ram­lar­da va­tan­da­şın;
Büyük mek­tep ge­li­yor
Diye ye­rin­de du­ra­ma­yıp hop­la­yan ve müt­hiş al­kış­la­nan bir de or­ta­okul vardı.
Şim­di­ki Lise ana bi­na­sın­da öğ­re­nim gö­rür­dü öğ­ren­ci­ler.
A ve B şu­be­le­rin­de 60 öğ­ren­ci,
Ders yılı or­ta­sın­da pabuç pa­ha­lı ol­du­ğun­dan bu 60 öğ­ren­ci­nin en az 20 si okulu ter­ke­der­di.
Geri kalan 20 şer­den 40 öğ­ren­ci­nin ya­rı­sı sınıf geçer, diğer ya­rı­sı çift di­ki­şe ka­lır­dı.
İkiler de öy­ley­di.
Sı­nıf­ta ka­lan­lar­la yeni ge­len­ler otu­zar­dan 60 öğ­ren­ci vardı iki şu­be­de,
Son sınıf tekti.
Ka­lan­lar­la yeni ge­len­ler bir üçün­cü sınıf olur­du.
Mev­cut bi­tir­me sı­nav­la­rın­da, Türk­çe, Ma­te­ma­tik, bi­yo­lo­ji ders­le­rin­den eleme im­ti­ha­nı ya­pı­lır­dı.
Bi­rin­den ba­şa­rı­lı ola­ma­dın mı,
Sı­nıf­ta kal­mış sa­yı­lır­dın.
Sözlü sı­nav­la­ra girme hak­kın yoktu.
Bekle se­ne­ye...
Ol­ma­dı bir da­ha­ki se­ne­ye.
Ya­rı­sı okulu bı­ra­kır­dı.
Bir avuç öğ­ren­ci Ha­zi­ran’da,
Bir avucu da Eylül bü­tün­le­me sı­nav­la­rın­da mezun olur­du.
Olur­du da, benim gibi or­ta­lar­la gi­den­ler akla ka­ra­yı se­çer­di.
Not as­la­nın ağ­zın­day­dı.
İlk ve Or­ta­okul dip­lo­ma­sı
Her yi­ği­din karı de­ğil­di.
Fakir bir aile­nin ço­cu­ğu idim.
Konya, Adana, An­ka­ra’da olan li­se­ye gi­de­me­dim.
15 ya­şım­da Ma­li­ye’ye katip al­dı­lar.
39 Lira 60 kuruş ay­lık­la iki yıl ça­lış­tım.
Ana ba­ba­nın tek ev­la­dı idim.
Okula, Ak­sa­ray’dan ay­rıl­ma­mı is­te­me­di­ler.
Daha evvel mek­tup­laş­tı­ğım Adana mu­al­lim mek­te­bi mü­dü­rü rah­met­li Meh­met Naci Ecer mek­tup­la ça­ğır­dı.
Eylül so­nun­da ben­den evvel giden 3-5 ar­ka­daş­lar­la, Haşim Özgel’in üstü açık kam­yo­na do­luş­tuk.
Taş­pı­nar’ın yo­ku­şu­na va­rın­ca kam­yon van van diye su kay­nat­tı.
Yolda kal­dık.
Şoför, inin dedi. Kam­yo­nu ite­le­dik. Ça­lış­tı. Böyle bir altı sa­at­te git­tik Bor’a.
Sabah saat 4 de toros eksp­re­si ile Ada­na­ya gi­de­cek­tik.
Ak­sa­ray ote­lin­de ya­ta­lım dendi.
Mum ışığı gibi yanan elekt­ri­ği sön­dü­rün­ce,
Bit, Pire, tah­ta­ku­ru­su yedi he­pi­mi­zi.
Ken­di­mi­zi dı­şa­rı attık.
Çır­pın Allah çır­pın.
So­kak­ta ge­ce­le­dik.
Te­hir­li de gelse trene ko­şuş­tuk.
Ko­ri­dor­da ve ayak­ta balık is­ti­fi.
Sekiz sa­at­te Adana’ya vardı.
Okula kay­dol­dum.
Bir kaç ay sonra harç­lık bitti.
Pazar gün­le­ri bir iki ar­ka­daş tren is­tas­yo­nu­na gider,
Tren gara girdi mi...
Hamal hamal diye ba­ğı­rır­dık.
Bir bavul çanta ve­sa­ire­yi fay­to­na ta­şır­dım.
100-150 kuruş ham­ba­li­ye aldım mı mut­lu­lu­ğu­ma paha bi­çil­mez­di. Kur­şun ka­le­mi­ne bile sıkı sı­kı­ya sa­rıl­dı­ğı­mız tah­sil ha­ya­tı­mız­da,
Not almak, sınıf geç­mek de­ve­yi hen­dek at­lat­mak­tan da zor idi.
Şimdi genç­le­re ba­kı­yo­rum da,
Baba, ana ye­mi­yor ye­di­ri­yor,
Giy­mi­yor giy­di­ri­yor,
Bir elin­de si­ga­ra...
Di­ğe­rin­de cep te­le­fo­nu,
Pas­ta­ne ka­pı­la­rı ar­dı­na kadar açık.
Daha da bu ni­me­ti te­per­ler.
Acı­rım o ana ba­ba­la­ra.
Kalın sağ­lı­cak­la...