GÜVEN KALMADI

40 Yıl oluyor.

Ankara’dan geliyorum.

Otobüsümüz Ş. Koçhisar’da mola verdi.

Rıza Serinbaş. beni görünce yaklaştı. O köy benim bu köy senin, yaya olarak veresiye topluyordu.

Mahir abi şu parayı bizim dükkana Mustafa abime sana zahmet ver dedi.

Tomarla para.

Hem de herkesin gözü önünde parayı aldım.

Ceketimin koyun ceplerine doldurdum.

Paranın miktarını da söylemedi.

Ben de sormadım.

Aksaray’a geldim.

Ziraat Bankası karşısında rahmetli Mustafa Yazıcı’ya aldığım paraları verdim.

Miktarını ne o sordu ve ne de ben söyledim.

Eskiden hep böyleydi.

Emanete ihanet mümkün mü.

Dağlar kadar güven vardı.

Haydi bakalım sevgili Rıza Serinbaş veya bir başkası,

Köyleri dolaşın alışık toplayın,

Var mı cesaretiniz.

Hele bir paralı olduğunu bilsinler.

Kıtır kıtır keserler.

Bana versinler emanet parayı,

Almam.

Bakın size olmuş bir hadiseyi anlatayım.

Çok sevgili iki arkadaştan biri diğerine;

Çok boçluyum. Alacaklardan kaçıyorum. çarşı yüzüne çıkamıyorum. Şu eviyin tapusunu versen de bankadan kredi çeksem, borçlarımı ödesem. İnsan gibi yaşasam.

Arazim var. Bir kaç ay sürmez.

Satar, evi ipotekten kurtarır geri sana devrederim diyor.

Bağrı yufka arkadaşı hayatta tek evini sevgili arkadaşına devrediyor.

Bir hafta sonra adam evi satıyor.

Gidiş o gidiş.

Aman yaman diye çırpınsa da ev gitti.

Türk toplumu nereden nereye geldi.

Yarın görün.

Kalın sağlıcakla...