GÜVERCİNLER

Bahçemde oturan ailenin askerlik çağındaki oğulları güvercin meraklısı idi.

Havadan takla ata ata yere düşen güvercinleri seyretmesi var ya,

Ekmeği aşı bile unuttururdu.

Ben de o yaşlarda güvercin meraklısı idim.

Seyrettikçe geçmişi hatırladım.

O mübarek kuşların gagası ile çöp taşıyıp yuva yapmasını seyrettikçe dünyalar benim olurdu.

Senenin on ayında yumurta yaparlar, her ay cücük çıkarırlardı.

Erkeği ve dişisi nöbetleşe yumurta üzerinde yatar,

Yavru çıkınca da kursaklarında taşıdıkları yiyecekleri,

Yavruların gagasından kursaklarına boşaltırlardı.

Her ay yavru yapan güvercinleri avlamak günahtı.

Kendini bilmezler avlanırdı.

Bir de zehirli tohumlar kanatlıların kökünü kesti.

Ne güvercin kaldı.

Ne de zurba ile uçan keklik.

Bir okulun hademesi geceleri okul çatısından torba torba güvercin tutar,

Evinde temizler kemikleri ile beraber kavurur çatır çatır yerlerdi.

Evin hanımı; yapma, bunlarında yavruları var aç kalır ölürler dese de söz dinletemezdi.

Dört çocuğu ile kendisi anaç güvercinleri afiyetle yerdi.

Evin hanımı ise katiyen yemezdi.

Aradan üç beş yıl geçtikten sonra evin hanımı çaresiz bir derde tutuldu.

Hastanede dahiliye mütehassısı Doktor Koca Cemal ne kadar gayret gösterse de kurtaramadı.

Dünyalar güzeli edepli, haylı kadıncağız 4 yetimi geride bırakarak ölüp gitti.

Zaman geçti, adam evlendi.

Analık değil mi, hele bir de insafsız ve deli olursa vay o yetimlerin haline.

O  çocukların her gün iki öğün sopa hakkı vardı.

O gül gibi çocuklar perli perişan oldular.

Karı edepsiz olursa erkeği ne halt etsin.

Hele birde çökelek gibi bir koca ise öp babayın elini

Anlatmak istediğim;

Yavrularını ölüme terk eden ana ve babalara kıymayın,

Sonra, çarpılırsınız.

Aynen okul hademesinin akıbetine uğrarsınız.

Alma mazlumun ahını çıkar aheste aheste.

Yazık etmeyin gül gibi yaşamınıza.

Kalın sağlıcakla...