İLK KAR

Çocukluğumda,

Kar yağar,

Bir daha,

Bir daha yağar,

Öğrenciler okula,

Ya da,

Okuldan eve giderken,

Kara gömülür,

Ağlar da, ağlardı.

Evlerden çıkan kadınlar,

Kara gömülmüş çocuğu kucaklar,

Evinde bir iyice ısıtır,

Sonra da.

Gelip geçen büyüklere emanet ederdi yavrucağızı.

Evvelden böyle kar yağardı Aksaray’a.

Ve üç ay boyunca diz boyu beyaz örtü kalkmaz,

Kar topu oynar,

Kardan adam yapar,

Kızak kayardık.

Daha bıyığı terlememiş yeni yetişen gençler,

Kış mevsiminin tadını böyle çıkarırdı.

Sevdalılar da,

İncecikten bir kar yağar,

Tozar elif elif diye,

Yar sana kurban,

Can sana hayran.

Türküsü ile mutlu olurlardı.

Yarım asır evvel her iki evden birinde ahır dolusu inek ve manda olurdu.

Çoğu aileler, hayvanların nefesi ile sıcacık ahırın bir köşesinde

Ahır sekisi denen odacıkta yatar kalkarlardı.

Çocuklar da, ahırlara sığınmış serçeleri yakalamak için bir o yana bir bu yana koşturur dururdu. 

Sokaklarda,

Kar kürüyoruz,

Diye bağıran,

Kürükçüler,

Dam evler üzerindeki karlar, aşağı indirir.

Her üç günde bir aşağı atılan karlar, yığıldıkça,

Evlerin pencerelerini kapatırdı.

Bazen de bu kar yığınlarının üstünden dama çıkılırdı.

Kış mevsimi avcıların bayramı idi.

Bilhassa Konya yöresi doğrultusunda su birikintisi ve de göllere sığınan yaban ördeği ve Kazlar.

Önezeye yatmış avcılar tarafından çuvallarla vurulur dört nolu hükümet caddesinde satılırdı.

Çok lezzetliydi yaban ördek ve kazların eti.

Öyle çok olurdu ki vurulmuş yaban hayvanları, bazen satılmaz elde kalırdı.

Ara sıra tavşan da avlanırdı.

Tavşanı pişirmek bir marifetti.

Marifetli ellerde pişirilen tavşan etine doyum olmazdı.

Yıllardır eski kışlar gelin olup gitti.

Şimdilerde, kar, iki serpeliyor ve sonunu getirmiyor.

Yaradan iyisini bilir.

Kalın sağlıcakla...