İŞDE AŞDA TUTUMLULUK

Evvelden;

Ak akçe kara gün içindir.

Denirdi.

Şimdi bakıyorum da, her gördüğünden benim de olsun telaşı var.

Daha doğrusu har vurup harman savurma modeli çıktı ortaya.

Geçenlerde, köy kökenli biri çıktı karşıma, Avuç açtı dilendi.

Bu adama babadan kalma menkulleri bırak, yüzlerce dönüm can biten toprak kaldı.

Sattı sattı kumara ve içkiye verdi.

Buna rağmen, isteyenin yüzü bir kara vermeyenini yüzü  iki kara denir ya.

Çıkardım üç beş kuruş verdim.

Bunun gibi pek çok.

Demek oluyor ki;

Akılsızın cezasını akıllılar ve çocukları çekiyor.

Kaba tabirle;

Atın kazandığı eşek için oluyor.

Çocukluğumda halk ve devletimiz şimdiki halimizden yüz değil bin defa fakirdi.

Buna rağmen dilenci göremezdiniz çarşıda pazarda.

Ve ayıp sayılırdı dilenmek.

Şimdi bakıyorum da dilencilik neredeyse meslek halini aldı. Adım başı dilenci.

Dilencinin bile cebinde cep telefonu var.

Yeme içme dersen öyle.

Koca kahvede kumar oynuyor.

Karı ve çocukları dilencilik yapıyor.

Üstelik yemek aş evinden,

Yaşlılık aylığı,

Fak-Fuk Fon yardımı,

Yeşil Kart dersen her kapıyı açıyor.

Kömür bedava.

Destekleme dersen o da bir başka.

Geçenlerde bir kadın oğluma bir iş bul diye bana geldi. 

- Zenaatı var mı?

- Yok.

- Ne iş görür?

- Hiç bir iş görmez gezer.

Peki...

Ortaköy kaymakamı gitti.

- O’nun yerine tayin ettirsek gidermi?

- Nebiym... Yapabilir mi.

İşte Türk vatandaşının kültürü bazen bu kadar gülünç.

Elinden iş gelecek iş.

Bir hünerin olacak.

Zanaat sahibi olacaksın.

Tutumlu olacak.

Böylelerine ekmek çok.

Bu sayede çoluğuyun çocuğuyun istikbalini aydınlık ufuklara taşıyacaksın.

Öyle, bir günlüğün krallığına kaptırırsan kendini,

Sonu dilenciliktir.

Kalın sağlıcakla...