İSLAMIN FAZİLETİ

Osmanlı’da

Yavuz Sultan devrinde,

Sefere çıkan ordu,

Bağlık, bostanlık yerden geçerken,

Zarar verme şöyle dursun,

Sahibinin rızasını almadan,

Bir çöp bile koparamazlardı.

Üç beş asker bağdaki üzümleri görünce canları çekmiş,

Sahibini göremeyince bağa girmişler,

Doyasıya yedikten sonra,

Bir mendile,

Fazlasıyla para koyup,

Bağ sahibinden özür dileyen mektupla birlikte,

Çubuğa asmışlar,

Osmanlı’nın kuruluşundan yıkılışına dek,

Çarşı ve pazarda,

Yardımlaşma ve kanaat hakimdi,

Esnaf,

Sabah namazından  sonra,

Dua ile dükkanı açardı.

Siftah yapan bir esnaf,

İkinci veya üçüncü müşteriye,

Karşıdaki siftah yapmadı diye,

Rica edip,

Müşteriyi oraya gönderirdi.

Bütün bunları okuyup öğrendikçe

Şapkamızı, önümüze koyup

Düşünmemiz lazım.

Eğer, bir ton yerine 800 kg kömür tartılıyorsa

Bakkallarımız,

200 gr ekmek yerine,

Gramajı noksan ekmeği

Çıkaran da, satan da,

Hayrını göremezler.

Sözüm İslam’ın faziletine,

Kul hakkına inananlara!...

Dedim ya...

Ufak bir seyahatimde,

İstanbul’da Kadıköy iskelesinde

Denizi seyrettim.

Araba vapurları,

Balıkçı tekneleri,

Sandallar,

Bana,

İstanbul aşkı,

Denize aşina,

Büyük şair Yahya Kemal Beyatlı’yı hatırlattı.

İskeleye yakın deniz kenarında,

Balıkçılar... Balıkçılar...

Avaz avaz bağırıyorlardı.

Canlı... Canlı... diye.

Ne gezer,

Tezgahlardaki bayat balıklar üzerine teknedeki canlılardan,

Birer avuç serpilince,

Sanırsınız,

Tezgahtaki balıklar,

Tüm taze!...

Fatih’in İstanbul’unda, Ak Şemseddinler, Molla Hüsrevler, Molla Gürani’ler Özür dileriz sizlerden...

İstanbul burası... Sefası elin, cefası bizim. Rumu, Ermenisi, Yahudisi, koskoca Anadolu’yu

İstanbul’da soyar.

Krallar gibi yaşarlar.

Fatih’in torunları da,

Sürünür...

Deniz kenarında bayat balığı canlıyla karıştırır, Taze diye satarsan, müşteri bir aldanır kaçar öbür yana.

Ermenisi, Rum’u, Yahudisi ise itimat edilir olunca, sen avcunu yalarsın. Bir arpa boyu yol alamazsın.

Her işte bu böyledir.

Bilmem anlatabildim mi?

Kalın sağlıcakla...