KARNE İLE EKMEK

1939 Yılında patlak veren İkinci Cihan Savaşı,

Almanların kayıtsız şartsız teslim olması ile 1945 yılında sona erdi.

Alman harbi diye adlandırılan bu devirde ofis bir avuç buğday satmadı vatandaşa.

Üç fırın vardı.

Azmi Milli fabrikasına yeteri kadar buğday verirdi ofis.

Fırınlar oradan sayı ile un torbaları alırdı.

Her ailenin bir ekmek karnesi vardı.

Nüfus başına bir ekmek.

Vatandaş gider karneyle fırından kuyruğa girer ekmeğini alırdı.

Tabi bu karne şehirlere mahsustu.

Köyler aç kaldı mı kırdan ot toplar mideyi aldatırdı.

Bilhassa Hasandağı yöresi köylerde köylü vatandaş şehre gelir Azmi Milli fabrikasının hayvan yemi kepeğini alabilirse şapkayı havaya fırlatır bir savaş kazanmış gibi eşeğinin sırtındaki bir çuval kepekle evine vardı mı o ev bayram yapardı.

Aksaray böyle idi de büyük şehirler nasıldı diyeceksiniz.

Ankara’da halk başbakanlığa yürüdü. Açız açız diye çığlıklar gökkubbeyi uçurdu.

Başbakan Refik Saydam balkondan halka seslendi.

Ekmek bulamıyor iseniz bisküvi de mi yok?

Deyince güzel bir yuh çekti.

Ertesi günü halk gene başbakanlık önünde bir çığ gibiydi.

Bu defa Cumhurbaşkanı İsmet İnönü balkondan vatandaşa seslendi.

Sevgili vatandaşlarım.

Evet ben sizi aç bıraktım.

Ve fakat çocuklarınızı yetim bırakmadm.

Deyince akan sular kuruldu.

Size tarihten bir yaprak sundum.

Kalın sağlıcakla...