KIŞ HAZIRLIKLARI

Dün, şehrin kenar semtinde dört kadın, önlerinde ekmek tahtası erişte kesiyorlardı.

- Kolay gelsin bacılar, bu ne zahmet, çarşıda envai çeşit makarna var, yorgunluğa değmez.

- Doğrusun Hoca amca, evde yapılan bir başka. Elimizin altında çarşınınki bu paha, paran olur olmaz.

Anam rahmetli anlatırdı:

- Şimdiki kadınlar çok şanslı.

Her şeyin hazırı çıktı. Zahmeti bizim nesil çekti.

Güz geldi mi kış hazırlığı başlardı.

Biber, patlıcan, fasulye kurutulur, torba torba kilere asılırdı.

Bulgur kaynatılır, kurutulur, sokuda dövülür, el değirmeninde çekilir düğüsü bir yana düğürcüğü bir yana, elek üstünde pilavlık bulgur da küpe konur demirbaş yemek olurdu. Haftada 3-4 kez bulgur pilavı yenir, şimdi ise ayda bile pişmez oldu. Pirinç pilavı rağbette.

Yıkanmış, taşı ayıklanmış ekmeklik şahman buğday değirmende un yapılır kilerde direk direk un çuvalları yokluğa meydan okurdu.

Bağ bozumunda haftalarca sürerdi pekmez kaynatılması. O kazan kazan pekmez bir kışı zor çıkarırdı. Her öğün tatlı yerine sofradan eksik edilmezdi pekmez.

Buğdaydan kavrulmuş çeteneli kavurgadan başka çerez nedir bilinmezdi. Hele yanında, cevizli sucuk, pekmezden köftür de oldu mu dünyamız aydınlanırdı.

Şimdinin çerezci dükkanları nerdee...

Kırık leblebi neyimize yetmezdi.

Kuskus, tarhana unutuldu gitti.

Ne var şimdi,

Kadınlık sultanlık oldu.

Şehirde, eskinin geleneklerini bulsanız oda tek tük.

Kasaba ve köylerimizde dahi kış hazırlığı yapan aile pek az kaldı.

Öküz ve at çiftinin ardında köylü emmi aylarca tarla sürer, tohum saçardı. Kar yağıncaya dek, sap çekilir, düven sürülür, tınas savrulurdu. Şimdi ise iki günde tohum ekilir bir günde de tahıl biçilir tane ambara girer oldu.

Eli boşlar çoğaldı. Gizli ve açık işsizlik devleti de, milleti de rahatsız eder oldu.

Her inişin bir yokuşu vardır.

Kalın sağlıcakla...