MUTLU YARINLAR

70 yıl oluyor.

Ulucami ile belediye arası buğday pazarı idi.

Haftanın çarşamba günü pazar kurulur.

Köylü, eşek sırtında, iki tekerlekli kağnılarla mahsulünü pazara getirirdi.

Hele bir sattımı buğdayını, 250 gram tahin helvası ile çocuklarını sevindirmeye bakar,

Şen şakrak köyün yolunu tutardı.

Mahsulünü satamayıp da bir hafta boyu kağnısının gölgesinde, dağarcığındaki yufka ekmek arasına katık diye sardığı kara fırın fidesini, ıpılık su ile boğazdan geçirdiğini gözlerimle gördüm.

Bu pazar yerinde belediye tahsildarları her satılan buğdayın çuval sayısına göre işgaliye vergisi alınırdı.

Tahtadan bir kulübenin dibinde Aksaray’ın hiç görmediği bisiklet türedi.

Tahsildar Çerkez Mustafa Seçilmiş, İstanbul dan almıştı bu bisikleti.

Herkes bisikleti görmek için başına üşüşürdü.

Sahibine, bin de görelim bu nasıl bir şeymiş derlerdi.

Tahsildar Mustafa bisikletine biner, buğday yığınları arasından şöyle bir tur atardı.

Böylece, Çerkez Mustafa’ya uçak pilotu gözü ile bakarlardı insanlar.

Kergiden Sarıoğlu Kadir Sarı’nın getirdiği ikinci bisiklet Aksaray’a merhaba demişti.

Hele bir de şimdiye bakın...

Her kapı önü 5-10 hemde lüks araba ile dolu. Caddeler ve sokaklar arabadan geçilmiyor.

Yayalar ipte oynayan cambaz gibi yolda yürür hale geldi.

Bütün bunlar refah değil de nedir.

Ancak, nüfusun 10 binlerden 70 binlere çıkması,

Zamanın da ön tedbir alınmadığı için,

Trafik sorunu çözülmez hale geldi.

Bazı pazar yerinde çöndürülmüş deve katarları bir kamyon buğdayı sır tına alır getirirdi.

İki pukur devenin kavgaya tutuşması,

Güreş yapmalar,

Halkın en eğlenceli günlerine damgasını vururdu.

Haziran ayında Aksaray hayvan panayırı kurulurdu.

Ankara radyosu bunu ilan ederdi.

Dışarıdan gelen tüccarlar sayesinde davar ve sığır para ederdi.

Yılın 11 ayı, haftada bir gün kurulan hayvan pazarında iç piyasa ölü sayılırdı.

O zamanlar bırakın köy ve kasabalar.

Aksaray merkezinde bile her iki evden birinde sağmal inek ve camız bulunurdu.

Süt, yoğurt, yağ, çökelek zibildi.

Her mahalleden bir sığır sürüsü çıkar, meraya gider akşamleyin evlere dönerdi.

Sebze ve meyve her hanenin ihtiyacı kadardı.

Her evin bahçesi vardı. Ekilir dikilirdi.

Aksaray’ın Uluırmağı şehre hizmet ederdi.

Şimdi bakıyorumda şu tembellikte bile halk eskiye göre çok refah içinde. Hele bir kıymetini bilsek.

Kalın sağlıcakla...