NAYLONLAŞTIK

Çocukluğumda, Ziraat Bankası önü eli tırpanlı mevsim işçisi ile dolar taşardı.

Sırtlarında kaput bezinden don gömlek,

Ayaklarında yarım çarık,

Başları bezle sarılmış bu insanlar bizim vatandaşlarımızdı.

Ekini olanlara tırpana lazım oldumu buraya gelir.

Koşuşurdu tırpanalar,

Ağa beni de götür. Ekmeğimizi ver yeter derlerdi.

Sabahın aydınlığında, akşamın körüne kadar tırpan sallarlar,

İşi beğendirmeye çalışırlar.

Yarın gelme diyecek ağa diye ödleri kopardı.

Tarım aletleri çıktı çıkalı çiftçi rahat yüzü gördü.

Yalınız çifti mi,

İşçi de o zor şartlardan kurtuldu.

Kurtuldu da, teknolojinin ne büyük bir nimet olduğunu bilemez olduk.

Gidin kahve, gazino, park, bahçeye eliboşlar ordusundan geçilmez oldu.

O eskinin çalışkanlıkları kalmadı gayrı.

Tembellikler aldı başını gidiyor.

Bir havanda su dövmeler,

Dediğim dedik, çaldığım düdük devri başladı.

Zenginin varlığı, züğürdün çenesini yorar oldu.

Lala da lala...

Devletten aylık Allah’tan sağlık beklentisi yarınları düşündürüyor.

Peki, biri yer biri bakar kıyamet ondan koparsa ne olur...

Kaos...

Tıpkı geri kalmış ülkelerde olduğu gibi.

Bu eli boşluğun faturası büyük olur.

Yalnız devlet değil işi biraz da kendimiz yaratacağız.

Çarşıda, pazarda ve her yerde çalışan marifetli hanımları görmek takdire şayandır.

Çocuk bakan, temizliğe giden, yemek yapan, tezgahtarlıkla para kazanan eli öpülesi hanımlar az değildir.

Hanımlarının eline bakan erkeklere de yuh olsun.

Kalın sağlıcakla...