PİKNİK

Çiçek açmış akasyalar önünde durdum.

Bir iyice seyrettim.

60 yıl evvelini hatırladım.

Aksaray’ın kalbur üstü memurları çipkilikte piknik yapmışlar.

Orta kararırken beraber kadınlı erkekli 15-20 kişi piknikten dönüyorlardı.

Coğlakı’dan geçerlerken sarmaş dolaş olmuşlar,

Hep bir ağızdan Akasyalar şarkısını söylüyorlardı.

Mahalle sakinleri, bu ne imiş diye kapı ve pencerelere doluştular.

Beh amaniii, ilaşı, utanmayı neyi kaldırmışlar diye kınıyorlardı.

Kadın kız kızan kınaya dursun akasyalar şarkısına devam...

Yar yolunu kolladım,

İpek mendil salladım.

Yarime de çiçek yolladım,

Akasyalar açarken.

Yarim geldi yanıma,

Kanı kaynar kanıma,

Neşe saçar canıma,

Akasyalar açarken.

Yarim geldi biz bize,

Konuşuruz diz dize,

Sevişiriz göz göze,

Akasyalar açarken.

Görenler;

Tüü.. Utanmazlar

diye dursunlar.

Duyan mı var.

Ben diyorum ki;

Şimdilerde böylesi bir grup piknikten Akasyalar şarkısı ile dönseler,

Sokağa çıkar alkışlarlar değil mi.

Bakın toplum hayatımızın değişmesine.

Hem de anlayış farkına

Önümüz Pazar,

Baharın şu tazeliğinde,

Çipkilikten Güzelyurt’a kadar,

Hele bir gezintiye çıkın.

Şehir boşalmış;

Aileler,

Uluırmak sahiline taşınmış.

Demek oluyor ki,

Telaşı bitmeyen dünyamızda,

İnsanların kursakları alkol görmeden,

Dinlenmeye ihtiyacı var.

Çok görmeyelim olmaz mı?

Kalın sağlıcakla...