YANIK YÜREKLER

Ulucami’nin kaderinde,

Varmış sahipsizlik,

İki, iki daha beş eder,

Hesapsızlık!

Rahat değil ümmeti Müslüman.

Bunca cami var.

Etmiyor bir Cami-i Kebir,

Şu mübarek oruç ayında,

Cemaatle namaz kılıp sevabına nail olmak için,

Bir secdelik yer arıyor mescit mescit dolaşıyor ümmeti müslüman.

Çoğu kez balık istifi namaz kılıyor cemaat.

Vatandaş kızgın, öfkeli.

Göğe kollarını açmış,

Gönder bir sahip Yarabbi

Diyor.

Ağzını bıçak açmıyor halkın.

Boşa söylememişler...

Türk gibi başla,

İngiliz gibi bitir.

Diye.

40-50-60’lı yılların,

Davudi sesi.

70 lik Camii Kebir İmamı Etem Tolga,

Ve de

Dini bayramlarda,

Müezzin Hacı İbrahim Gürses’in bayram namazında;

Namaaaz...

Dokuz tekbir ile iki rekat fitir bayram namazına niyet edin uyun mihraptaki imama.

Çağrısı ile beraber,

Etem Hocanın davudi gür sesi cami dışına taşmış cemaatı cennet bahçesinde gezdirir gibiydi.

Müezzinler, Hamza ve Niyazi Şenses kardeşlerin Muharrem Güzel’le birlikte,

Minarenin en tepesindeki şerefede.

Döne döne ezan okumaları yok mu, Yolda yolakta bütün halk hazrola geçer, esnaf tezgahtan elini çeker,

O muhteşem ezan sesi ile ruhları yıkanır kalaylı tas gibi olurdu.

Ne o minare şenlendi.

Ne o imam ve müezzin,

Ve ne de Cami-i Kebir,

Rahmeti Rahmana kavuştu.

Sovyet Sosyalist Cumhuriyetler Birliği dağılmazdan evvel.

Orta Asya’da bir düzine Türk ülkelerini işgal ile,

İnsanlar bedeva votka ile sarhoşlatıp müslümanlığı unutturmak için 70 yıl uğraştı.

Sovyetler dağıldıktan sonra Orta Asya Türk Cumhuriyetleri mantar gibi hayat bularak,

Ezan sesine yeniden kavuştu.

Şimdi muhteşem camilerde dolum dolum dolu oruçlu Orta Asya Türk Cumhuriyetleri halklarını

Bütün dünya ve insanlık alemi görmeli ki,

İslama dinini unutturamaz.

Ah bir de siyasi fitnelere aldanmasa islam ülkeleri,

Bak sen o zaman islamda

Kardeşlik nasıl pekişir.

Akıllar duruldukça,

Bu da olur inşallah.

Kalın sağlıcakla...