YATIRIM

Aksaray esnafında ortaklık kültürü olmayışından şikayetciyiz.

Elin adamı geliyor iş merkezleri kuruyor. Bizim esnaf’da seyrediyor.

Niye?

Güvensizlik kemiğimize işlemiş de ondan.

Bir çekememezlik,

Bir haset,

At oynatıyor Aksaray İl’imizde.

Esnaflığın, iş merkezi çalıştırmanın kendine has töresi vardır.

Bu bir meslek hüneridir.

Bu hüneri yakalayamadık gitti.

Bir zamanlar Aksaray sınırları içinde Aksaray tiftik keçisi çok idi.

Eskil’den bir kaç arkadaş kırkım zamanı gelince tiftiğimizi bir kamyona dolduralım İstanbul’a götürelim ihracatçı firmaya satalım.

Emeğimizi gavurGarbise niye yedirelim diyorlar.

Hem de böyle yapıyorlar.

İstanbul’a bir kamyon tiftikle varıyorlar.

İşte bir kamyon tiftik satmaya getirdik diyorlar.

İhracatçı firma yetkilileri Aksaray’da bağlantı kurduğumuz Ermeni Garbis var ona vereceksiniz, O bize gönderir.

Diyerek ters yüz ediyorlar.

Çaresiz kalan üretici gittikleri gibi tıpış tıpış Aksaray’a dönüyorlar.

Bir kamyon tiftiği istemeseler de Ermeni Garbis’e dilediği fiyatla satmaya mecbur kalıyorlar.

Bu anlattığım gerçek ticarette ve de esnaflıkta dayanışmayı gösteren bir örnektir.

Üzülerek ifade edeyim Aksaraylı hemşehri ticaret erbabı esnaflarımızda bir güvensizlik hastalığı vardır.

Haklıdırlar.

İki kardeşin ortak olduğu bir bakkal dükkanını çalıştıramayan nice insanlarımız var.

Çoğunlukla birbirlerini hırsız tutarlar.

Bu , güvensizlik denen hastalığın mahsulüdür.

Bu hastalıktan kurtulmamız lazım.

Bakıyorum da hep aile şirketleri fabrikası kurmuş çalıştırıyor.

Halbuki Avrupa’da Anonim şirketlerin elinde ticaret ve esnaflık.

Gönül biz de böyle olsun istiyor.

Kalın sağlıcakla...