Bir defi hacet kol­tu­ğu­nu ver­di­rir

Bugün is­mi­ni biz­den alan İstan­bul La­le­li’de ya­şa­nan bir kıs­sa­dan hisse an­lat­mak is­ti­yo­rum. İnsan çok nan­kör­dür, sağ­lı­ğın­da dün­ya­yı ben ya­rat­tım zan­ne­der ama bazen ufa­cık bir sağ­lık sı­kın­tı­sı sal­ta­na­tı­nı yok eder. İnsan­la­ra ve top­lu­ma te­pe­den ba­kan­lar bu kıs­sa­yı lüt­fe­dip oku­sun­lar. Bazen ne paran ve ne malın beş para etmez.
İstan­bul'un La­le­li sem­ti­ni bi­lir­si­niz. La­le­li'de yine bu isim­le anı­lan ta­ri­hi bir cami var­dır. Bu semt ve cami hak­kın­da an­la­tı­lan il­ginç de bir öykü var­dır.
La­le­li Camii'ni Sul­tan III. Mus­ta­fa yap­tır­mış­tır. Sul­tan Mus­ta­fa bu camii yap­tı­rır­ken; bu semt­te La­le­li Baba na­mın­da bir din bü­yü­ğü­nün ya­şa­dı­ğı­nı, ger­çek bir mür­şit ol­du­ğu­nu, hik­met­li söz­ler söy­le­di­ği­ni öğ­ren­di. Pa­di­şah bu zatla gö­rüş­mek, söz ve soh­be­tin­den ya­rar­lan­mak is­te­di. Cami in­şa­atı­nı de­net­le­me­ye gel­di­ği bir gün, adam­la­rı­na La­le­li Baba ile gö­rüş­mek is­te­di­ği­ni bil­di­rip davet et­tir­di. Pa­di­şa­hın buy­ru­ğu hemen La­le­li Baba'ya ulaş­tı­rıl­dı. O da hemen da­ve­te ica­bet etti.
Uzun uzun soh­bet et­ti­ler. Pa­di­şah, La­le­li Baba'nın soh­be­tin­den çok mem­nun kaldı. İçinde bu zatla sık sık gö­rüş­me ar­zu­su uyan­dı. La­le­li'den ay­rı­la­ca­ğı sı­ra­da, La­le­li Baba'ya son bir soru sordu:
Efen­di Haz­ret­le­ri, bu dün­ya­da en güzel şey nedir acaba?
La­le­li Baba cevap verdi:
Bu dün­ya­da en güzel şey, yiyip iç­tik­ten sonra sı­kın­tı­sız bir şe­kil­de def-i ha­ce­ti­ni (büyük ha­ce­ti­ni) ya­pa­bil­mek­tir.
Hü­küm­dar bu ce­va­bı hiç be­ğen­me­di. La­le­li Baba gibi bü­yü­le­yi­ci ko­nuş­ma­la­rıy­la her­ke­si et­ki­le­yen bir zata da bu ce­va­bı pek ya­kış­tı­ra­ma­dı. Hatta biraz kaba buldu.
Pa­di­şah veda ede­rek ma­iye­tiy­le bir­lik­te sa­ra­ya döndü. Fakat bu zi­ya­re­tin er­te­si günü şid­det­li bir ka­bız­lı­ğa ya­ka­lan­dı. Bir türlü büyük ha­ce­ti­ni ya­pa­mı­yor­du. Sa­ra­yın bütün il­gi­li­le­ri ve he­kim­ba­şı se­fer­ber ol­du­lar. Bi­li­nen bütün tüm ilaç ve yön­tem­le­ri uy­gu­la­dı­lar fakat fayda et­me­di. Pa­di­şah kıv­ra­nı­yor­du... Ma­iyet­ten bi­ri­nin ak­lı­na La­le­li Baba geldi. O belki bu derde bir çare bu­la­bi­lir­di? Zaten başka de­nen­me­dik bir yol da kal­ma­mış­tı.
Pa­di­şa­ha da­nı­şı­lıp gö­rü­şü alın­dık­tan sonra pa­di­şa­hın adam­la­rı hemen La­le­li Baba'ya gidip sa­ra­ya buyur et­ti­ler. Pa­di­şah doğum san­cı­sı çeken bir ka­dın­dan çok daha büyük acı­lar­la kıv­ra­nı­yor­du.
La­le­li Baba söyle sende var mıdır bu der­din bir ça­re­si? Aman beni kur­tar!
La­le­li Baba:
Ben sizi bu dert­ten kur­ta­rı­rım kur­tar­ma­sı­na ama o kadar kolay değil. Kar­şı­lık ola­rak ne ve­re­cek­si­niz?
Pa­di­şah:
La­le­li'ye yap­tır­dı­ğım o camii sana he­di­ye ede­yim.
"Yet­mez" dedi La­le­li Baba. Han­lar, ha­mam­lar... Hatta Sul­tan Mus­ta­fa, La­le­li'yi ta­ma­mıy­la ona ver­me­yi bile tek­lif etti. La­le­li Baba bir türlü "Tamam", "Ye­ter­li" de­mi­yor­du. En so­nun­da ağ­zın­da­ki bak­la­yı çı­kar­dı:
Ben sizi bu dert­ten kur­tar­ma­sı­na kur­ta­rı­rım ama kar­şı­lı­ğın­da sal­ta­na­tı (pa­di­şah­lı­ğı) is­te­rim.
Pa­di­şah kem küm etti ama sı­kın­tı­sı bü­yük­tü. "Tamam" dedi. "Var­sın sal­ta­nat senin olsun." La­le­li Baba bir dua yaptı, pa­di­şa­hın sır­tı­nı sı­vaz­la­dı. "Haydi git, kur­tu­la­cak­sın!" dedi. Ger­çek­ten kısa sü­re­de pa­di­şah sı­kın­tı­sın­dan kur­tul­du. Kur­tul­du ama sal­ta­nat da elden git­miş­ti. Şifa bul­ma­nın se­vin­ci­ni, sal­ta­na­tın elden çık­ma­sı­nın üzün­tü­sü göl­ge­li­yor­du. La­le­li Baba, pa­di­şa­hın üzgün ha­li­ne an­lam­lı­an­lam­lı bakıp dedi ki:
Bir sal­ta­nat ki bir def-i ha­ce­te de­ği­şi­li­yor... Öy­le­si­ne ucuz bir sal­ta­nat bize gerek değil. Al yine senin olsun!...