HAYATIMIN ROMANI

1942’de ortaokulu bitirdim.

Liseye gitmek için ekonomik durumum müsait değildi.

O zamanlar ortaokul mezunu parmakla gösterilirdi.

Birinin vasıtası ile maliyeye katip olarak verildim.

39 lira 60 kuruş aylık alırdım.

Yarısını babama verirdim.

Diğer yarısını da anamın çeyiz sandığında saklardım.

Defterdar İzzettin Tekin bey beni maliye okuluna göndermek istedi.

Ben ise muallim mektebine gitmeyi kararlaştırdım.

O zamanlar lise ve muadili okul mezunlarının yedek subay olma hakkı vardı.

İki yıllık maliye mektebinde bu hak yok idi.

Adana öğretmen okulu müdürü rahmetli Mehmet Naci Bey’e mektup yazdım.

Gel alalım cevabını alınca

Eylül sonunda dört tekerli Haşim Özgel’in kamyonu kasasına doluştuk.

Taşpınar yokuşuna varınca kamyon su kaynattı.

İnin komutu verildi.

İteleyin...

Biz kamyonu mu götürdük, kamyon bizi mi, ite kaka 6 saatte Bor’a vardık.

Sabaha karşı Toros ekspresi gelecek Adana’ya gideceğiz.

Aksaray otelinde yatalım dedik.

Mum ışığı kadar yanan elektriği söndürünce.

Ne kadar bit, pire, tahtakurusu varsa bizi yedi.

Dışarı kendimizi zor attık.

Çırpın Allah çırpın. Duvar dibinde sabahladık.

Tren tehirli dendi.

4’de gelecek tren 8’de geldi.

Koşuştuk.

Kompartımanlarda yer bulmak imkansızdı.

Koridorda balık istifi 8 saatte Adana’ya vardık.

Eski baraj yanındaki üç blok halindeki okula geldik.

Derslere giriyoruz.

Hocalar zehir zemberek.

Hele bir edebiyat hocası sıfırcı Ekrem vardı.

Kaleminden hiç bir iki çıkmazdı hep sıfır.

Otur sıfır dedi mi?

İtiraz etmek mümkün mü?

Dahası var...

Haçlıksız adam olur mu?

Pazar günleri tren istasyonuna gider her tren gelişinde hamal...

hamal diye bağırır bir valiz vesaireyi alır aşağıda faytonlara kadar götürürdüm. Bir lira verirlerdi, şapkayı göğe atardım..

Bir keresinde bir hamımefendi

talebe olduğumu anlayınca iki lira verdi.

Sevincimden o gece uyuyamadım.

Gençlere öğüt olsun diye yazıyorum.

Çok şanslısınız.

Bu günlerin kıymetini bilin.

Adam gibi okuyun.

Kalın sağlıcakla...