Kocam neden dön­medi paşam

6 Şubat 1923’te
İzmir’den tren­le Ba­lı­ke­sir’e gelen Gazi Mus­ta­fa Kemal Ata­türk'ün be­ra­be­rin­de eşi La­ti­fe hanım, Kazım Ka­ra­be­kir ve diğer dev­let ze­va­tı vardı.
Hep bir­lik­te cadde bo­yun­ca ken­di­si­ni gör­mek için top­la­nan ka­la­ba­lı­ğı se­lam­lı­yor ağır adım­lar­la be­le­di­ye bi­na­sı­na doğru iler­li­yor­lar­dı.
Ata­türk ka­la­ba­lık ara­sın­da “Paşam, Paşam” diye ba­ğı­ra­rak ken­di­si­ne ulaş­ma­ya ça­lı­şan bir ka­dı­nı gördü. Durdu ve ka­dı­na doğru yü­rü­dü.
Ata­türk ile karşı kar­şı­ya gel­dik­le­rin­de 5-6 yas­la­rın­da ki erkek ço­cu­ğu­nun elin­den tutan kadın bir­den ağ­la­ma­ya baş­la­mış­tı.
He­ye­can­dan tit­re­yen ses tonu ile sordu.
– Paşam kocam Hacı Bay­ram 4 yıl önce cep­he­ye gitti ve hala dön­me­di. Kom­şu­la­rım o şehit ol­muş­tur di­yor­lar. Yoksa ger­çek­ten öldü mü?
Gazi şa­şır­mış­tı.
Bu sı­ra­da Kazım Ka­ra­be­kir Ata­türk’ün ku­la­ğı­na eği­le­rek;
– "Ça­nak­ka­le şe­hit­le­ri" diye fı­sıl­da­dı.
An­la­mış­tı Gazi Mus­ta­fa Kemal.
Eğil­di ve ka­dı­nın elin­den tut­tu­ğu ço­cu­ğun sev­giy­le ba­şı­nı ok­şa­dı. Saç­la­rın­dan öptü.
Ka­dı­na dö­ne­rek şunu söy­le­di.
– Hayır. Onlar Öl­me­di­ler.
Bun­dan son­ra­sı­nı Mus­ta­fa Kemal Ata­türk’ün el­le­rin­den tutup saç­la­rı­nı ok­şa­ya­rak öp­tü­ğü Ba­lı­ke­sir­li Ayak­ka­bı ta­mir­ci­si Cev­det De­de­miz an­lat­mış.
Ben ba­ba­mı hiç gör­me­dim. Annem bana 7 aylık ha­mi­ley­ken babam Ça­nak­ka­le’ye git­miş.
Ba­ba­mın bir fo­toğ­ra­fı dahi yoktu
O gün­den sonra Ata­türk her ay kendi ma­aşı­nın bir kıs­mı­nın ke­si­le­rek an­ne­me tes­lim edil­me­si ta­li­ma­tı­nı ver­miş­ti.
Bu gö­re­vi Ba­lı­ke­sir be­le­di­ye baş­ka­nı Hay­ret­tin Karan üst­len­miş­ti.
Annem Ata­türk'ün “Onlar öl­me­di­ler” sö­zü­nü bir umut ışığı ola­rak kabul etti. Ken­din­ce o söze
” Bir gün geri dö­ne­cek­ler” ma­na­sı­nı yük­le­di.
O gün­den sonra hep ba­ba­mın dön­me­si­ni bek­le­di.
Ne zaman evden dı­şa­rı çı­ka­cak olsa bana tem­bih­te bu­lu­nur­du.
– Cev­det ben çar­şı­ya alış­ve­ri­şe gi­di­yo­rum. Baban ge­lecek olur­sa hemen gel beni çağır.
Veya...
– Cev­det ben kom­şu­la­ra gi­di­yo­rum. Baban ge­lecek olur­sa hemen gel beni çağır.
Yada...
– Cev­det ben tey­zen­le­re gi­di­yo­rum. Baban ge­lecek olur­sa hemen gel beni çağır.
10 ya­şın­da ça­rık­çı dük­ka­nın­da çırak ola­rak ça­lış­ma­ya baş­la­mış­tım.
Böy­le­ce ara­dan yıl­lar geçti.
Ustam yaş­la­nıp çırak ola­rak ça­lış­tı­ğım iş­ye­ri­ni bana bı­rak­tı­ğın­da 25 ya­şın­day­dım.
Annem ise artık iyice yaş­lan­mış, bas­ton yar­dı­mı ile ge­zi­yor­du.
Ama yi­ne­de her gün dük­ka­na gelir, bir yere gi­de­cek­se yine bana haber verir ve 20 yıl­dır tek­rar­la­dı­ğı aynı şeyi söy­ler­di.
– Cev­det baban ge­lecek olur­sa hemen gel beni çağır.
Gün­ler, haf­ta­lar, aylar, yıl­lar böy­le­ce geçti.
Annem has­ta­lan­dı.
Ölüm dö­şe­ğin­de ya­tı­yor­du.
Tey­zem ve kom­şu­lar an­ne­min ba­şın­da kuran oku­yor­lar­dı.
Annem bir ara göz­le­ri­ni açtı bana ba­ka­rak;
– Cev­det bak oğlum sakın unut­ma. Baban ge­lir­se ona de ki, “Annem hep senin yo­lu­nu göz­le­di. Hep senin gel­me­ni bek­le­di. Ama sana hiç bir zaman kız­ma­dı. Hiç bir zaman küs­me­di."
Sonra tek­rar uyu­ma­ya baş­la­dı.
Bir süre sonra ani­den ye­rin­den doğ­ru­lup gü­lm­se­ye­rek ka­pı­ya baktı ve şun­la­rı söy­le­di.
– Hacı Bay­ram. Erim. Yi­ği­dim. Evi­min di­re­ği. Hoş gel­din. Paşam ge­lecek de­miş­ti. Bak gel­din işte.
Bun­lar an­ne­min son söz­le­ri oldu.
"Ben ol­maz­sam dev­let yı­kı­lır" sa­nı­yor­su­nuz ya...
"Bu Va­ta­nı kim kur­tar­dı" diye so­ru­yor­su­nuz ya...
İşte siz­le­re ra­kam­lar­la tarih ye­ri­ne ya­şan­mış ve ta­ma­men ger­çek olan bu öy­kü­yü an­lat­tım.
Bu va­ta­nı Hacı Bay­ram ve onun­la bir­lik­te cep­he­de sa­va­şa­rak can veren nice isim­siz kah­ra­man­lar kur­tar­dı
"Ben siz­le­re sa­vaş­ma­yı değil öl­me­yi em­re­di­yo­rum" di­ye­rek öm­rü­nün ya­rı­sın­dan faz­la­sı­nı cep­he­ler­de ge­çi­ren Gazi Mus­ta­fa Kemal Ata­türk kur­tar­dı.
Her gün eri­nin yo­lu­nu bek­le­yen, son ne­fe­sin­de "Vatan borcu namus bor­cu­dur. Bu yüzden sana hiç küs­me­dim, kız­ma­dım" diyen yetim Cev­det’in anası kur­tar­dı.
Adına vatan de­di­ği­miz bu top­rak­lar yazı tura ile ka­za­nıl­ma­dı
Kan ile, can ile, göz­yaş­la­rı ve bin­bir emek­le ka­za­nıl­dı.
Her­kes ona göre dav­ran­sın.